rzecz. m (odm. jak ż)
- w dawnej Polsce dowódca oddziału (watahy) kozaków, także przywódca grupy o charakterze rozbójniczym.
- (przen.) buntownik, siejący zamęt prymitywnymi metodami i korzystający z powstałego zamieszania.
(w zn. 1.) Watażkowie (M. lm) kozaccy dali się we znaki mieszkańcom przygranicznych wiosek, raz za razem je plądrując.
(w zn. 2.) O przywódcy jednej z partii mówi się często, że jest karierowiczem i watażką (N. lp), który populistycznymi hasłami chce przekonać do siebie najbardziej rozczarowane warstwy społeczeństwa.