Mógłby ktoś przetłumaczyć ten tekst własnymi słowami ?
Kryzys kultury normatywnej
Kryzys nowoczesnego

społeczeństwa to przede wszystkim kryzys kultury normatywnej. W dziedzinie pracy, gospodarki, zarządzania i nauki wszystko jest w miarę uporządkowane. Natomiast w takich sektorach kultury, jak: religia, światopogląd, moralność, sztuka, styl życia i wychowanie, panują niepewność oraz nieporządek, przyjmujące niekiedy ekstremalne formy anarchii i nihilizmu. Zadaniem normatywnych sektorów kultury w społeczeństwach tradycyjnych jest przede wszystkim ochrona wspólnych ideałów i przekazywanie ich następnym pokoleniom. W społeczeństwach zmieniających się pojawia się dodatkowe zadanie uzupełniania ideowych punktów orientacyjnych przez nowe idee oraz ich dostosowania do nowych potrzeb. W dostosowaniu trzeba starać się zachować najistotniejsze sprawdzone tradycyjne elementy kultury. Tylko wtedy będzie można (mimo zmian w kulturze materialnej i technicznej) zachować przynajmniej minimalną ciągłość ideową i normatywną, której osoby potrzebują do duchowego zadomowienia się i która jest konieczna do podtrzymywania wspólnot. Jednak nowoczesna i postmodernistyczna twórczość kulturalna nie podtrzymuje kultury w sposób zadowalający. Opinia publiczna nagradza działania wrogie tradycji, traktując je jako przejaw postępu. Sytuacja jest podobna we wszystkich społeczeństwach liberalnych, pooświeceniowych i zsekularyzowanych. Jest ona rezultatem polityki, w której wspiera się przede wszystkim wolność, społeczne uświado
mienie i racjonalizację, a niedostatecznie pielęgnuje się i chroni tendencje przeciwne - wspólnototwórcze, dające sens i oparcie. Trzeba wiele odwagi, aby w takich okolicznościach nie poddać się rezygnacji, lecz starać się je zmienić. Mamy zbyt wielu działaczy w dziedzinie kultury, którzy ciągną zyski ze zwodniczego „przewartościowania dotychczasowych wartości", i zbyt wielu obywateli, którzy naiwnie sądzą, że zerwanie z tradycją, permisywizm i ubóstwianie ,ja" są osiągnięciami demokracji. Jeśli jednak komuś zależy na duchowym zdrowiu jednostek i dobru wspólnym, to nie może być zadowolony z obecnej sytuacji. Utwierdza go w tym przekonaniu autorytet wielkich nauczycieli mądrości, wydarzenia z historii i wyniki nauk antropologicznych. Wymienione instancje są zgodne co do tego, że sensu życia, wewnętrznej spójności jednostki oraz społeczeństwa nie można osiągnąć przez uwolnienie się od wszelkich ideowych więzi. Życie bez więzi, w którym zapomina się o wszelkich obowiązkach, niesie z sobą negatywne skutki. Właśnie dlatego umacnia się ostatnio przekonanie, że w życiu są nieodzowne wspólne ideały. Coraz więcej osób rozumie też, że konieczne są wspólne cele wychowania. Kwestią otwartą pozostaje, jakie powinny to być cele i jaką rangę należy im nadać