Analiza porównawcza "Boskiej komedii" i "Życia Gargantui i Pantagruela".

Fragmenty "Boskiej Komedii" Dantego Aligieri i "Życia Gargantui i Pantagruela" Françoisa Rabelaisa są do siebie niezwykle podobne pod względem tematycznym. Obrazują one piekło i opisują dusze które tam trafiły. W celu łatwiejszej interpretacji autorzy do swych opisów wprowadzili znane nam postacie z mitologii, historii i literatury. Dzieła mają fantastyczny charakter.

Utwór Dantego pisany jest w podniosłym stylu. Zawiera archaizmy, epitety, opisy i wyrazy dźwiękonaśladowcze. Występuje w nim narracja pierwszoosobowa. Osoba opowiadająca widzi świat z perspektywy nie osoby spoglądającej na całą akcję z góry lecz oczyma jednego z bohaterów akcji. Bohaterem tym jest sam autor. Tekst nasycony jest realizmem. Aligieri powiązał alegorię z realistycznym opisem przypadłości ludzkich. W ?Boskiej komedii? dusze trafiają do piekła za karę. Muszą cierpieć za złe czyny, które popełnili. Znosząc katusze bluźnią przeciw bogu. Piekło jest miejscem ciemnym i ponurym, gdzie dusze miotane są przez orkan. Potępieńcy taplają się w błocie, a strzeże ich Cerber- trzygłowy pies, który pilnuje Hadesu.

Zupełnie inaczej piekło widzi Rabelaise. Jego zdaniem piekło to miejsce nieustannej zabawy. Tamtejsze życie przypomina życie na ziemi. W jego opisie pojawiają się nawet ziemskie atrybuty takie jak wino, chleb, dukaty. Według Franciszka w piekle panuje swoista sprawiedliwość. Polega ona na tym, że wywyższa się nędzarzy, a osoby które zapracowały sobie na dostatnie życie na ziemi stają się nikim. Dusze karane są za swoją pracę. Ten zupełnie odmienny obraz świata autor przedstawia w sposób groteskowy, a nawet komiczny. Tekst pisany jest w potocznym stylu. Jest on fragmentem opisowym i zawiera archaizmy. Występuje w nim narracje trzecioosobowa. Narrator nie należy do świata przedstawionego i osobiście nie bierze udziału w wydarzeniach. W narrację wpleciona jest relacja jednego z naocznych świadków.

Utwory obu twórców średniowiecza mimo, iż mają wspólny temat są inne w swojej wymowie. W obu spotykamy piekło. Jednak okazuje się, że może być interpretowane ono na kilka sposobów. Dante ukazuje głębie duszy człowieka , odczucia doznania, zwraca uwagę na emocje. Występuje u niego szacunek i refleksja do rzeczy po śmierci. Falaise ukazuje kontakt z umarłym w sposób komiczny i prześmiewczy. Degraduje wielkich tego świata i cały oficjalny ziemski porządek.