"Dwa szaleństwa: miłość i rozum" Odnieś się do Mitu o Orfeuszu oraz wiersza Czesława Miłosza "Orfeusz i Eurydyka".

Orfeusz został przekazany przez Czesława Miłosza trochę w odmienny sposób niż w mitologii. Poeta nie wspomina o artystycznych zdolnościach śpiewaka. Nie jest to dla niego ważne bo Orfeusz i tak przestał grać. Od samego początku wędrówki bohatera ogarniają wątpliwości - nie widzi możliwości odzyskania Eurydyki oraz jej przejścia z powrotem do świata żywych. Kieruje się przede wszystkim rozumem, a nie emocjami. Nie słucha głosu serca tak jak Orfeusz w mitologii. Gdy już wraca z podziemi zaczyna nawet podważać możliwość, że odzyskana Eurydyka idzie za nim. Nie wierzy, że Hades oddał mu ukochaną, jednak dochodzi do wniosku, że pozostała mu jedynie wiara. Orfeusz czuje się w świecie umarłych zupełnie bezbronny i bezradny ponieważ na powierzchni ma swoją lirę, która zapewnia mu poczucie bezpieczeństwa. Gdy odwraca się i nie spostrzega Eurydyki, zaczyna płakać. Ale nie dlatego, że nie odzyskał jej, lecz dlatego, że jego przeczucia i prognozy okazały się trafne. Dzięki zaufaniu do rozumu, Orfeusz nie jest jednak wstrząśnięty. Skoro i tak to przewidział, to łatwiej mu pogodzić się z wyrokami losu.
Podmiot mówiący w wierszu Miłosza jest obiektywny, wiernie i bez komentarza przekazuje odczucia i przemyślenia głównego bohatera. Narrator unika wyrażania swoich osobistych sądów i myśli dotyczących określonej sytuacji. Jego relacja jest beznamiętna.
Utwór Czesława Miłosza ukazuje w pewien sposób prawdę o istocie ludzkiej. Poeta skupił się na umysłowości człowieka i jego skłonności do pesymizmu. Człowiek racjonalny może hamować w sobie silne uczucia, ale gdy w końcu wydostaną się one na zewnątrz, mogą wyrządzić krzywdę. Z drugiej strony w racjonalnym człowieku brak też miejsca na wiarę. Miłosz twierdzi, że człowiek kieruje się w życiu rozumem i dzięki temu nie ma dla niego sytuacji skrajnej rozpaczy. Chociaż utwór nawiązuje do starożytnego mitu, Miłosz zmienia go, stosuje jako tło, pretekst by pokazać, że intelekt ludzki nie jest przystosowany do wiary. Mit o Orfeuszu i Eurydyce jest symbolem dozgonnej miłości, miłości, której nie zniszczy nawet śmierć. Poeta sądzi iż człowiek skazany jest na porażkę, ale według niego godzi się z losem, bo natura i uroki świata wypełniają mu pustkę.