Różne oblicza miłości w literaturze – przedstaw wybrane przykłady oceniając ich aktualność i wartość artystyczną.

„ Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest,
Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą, nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego, nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego, nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy,
We wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje.”(Biblia)
Literatura pełna jest miłości w różnych jej postaciach.

„Antygona”, utwór Sofoklesa, ukazuje miłość siostry do brata. Główna bohaterka tak kochała Polinejkesa, że odważyła się uczcić jego zwłoki, mimo zakazu Kreona. Próbowała przekonać władcę by pozwolił jej na odprawienie pogrzebu ukochanemu bratu, niestety ten odmówił. Antygona nie mogła pozwolić by jego dusza nie zaznała spokoju. Po kryjomu wkradła się i posypała ciało piaskiem, był to symbol czci i miłości, jaką go darzyła. Została przyłapana i ukarana. Nie bała się śmierci, ponieważ wiedziała, że uczyniła dobrze. W dzisiejszych czasach również występują rodziny, które tak bardzo się kochają, że ich członkowie daliby się zabić w obronie brata czy siostry. Jednak zdarzają się także przypadki gdzie miłość braterska zmienia się w nienawiść. Przykładem może być jakaś bogata rodzina, w skład, której wchodzą dwaj bracia. Po śmierci rodziców czasem bywa tak, że owi braci nie interesują się zmarłymi rodzicami, lecz tym, który z nich otrzyma większą część spadku. Często jest tak, że kochający się kiedyś bracia stają się największymi wrogami. Linia między miłością a nienawiścią jest bardzo cienka i łatwo ją przekroczyć.
Przypowieść O miłosiernym Samarytaninie prezentuje miłość bliźniego. Napadnięty przez bandytów ledwo żywy człowiek został porzucony na drodze. Nikt nie udzielił mu pomocy, ani przechodzący obok leżącego kapłan żydowski, ani Lewita. Ludzie ci byli uważani za pobożnych i godnych do naśladowania. Rannemu pomógł tylko Samarytanin. Zabrał go do gospody, gdzie opłacił opiekę nad nim, żywność i nocleg. Przypowieść ta potwierdza to, że najważniejszym przykazaniem Bożym jest przykazanie miłości. Bóg powiedział: „kochaj bliźniego swego jak siebie samego”. Czasy teraźniejsze ukazują, że te słowa stopniowo tracą znaczenie dla ludzi. Na przykład, gdy przechodząc ulicą widzimy jakąś bójkę rzadko zdarza się by, kto na to zareagował. Często jest tak, że każdy z nas tylko przechodzi udając, że nic się nie dzieje. Bywa tak, że ludzie boją się zareagować na to, co się dzieje wokół nich, każdy martwi się tylko o siebie. Miłość do bliźniego zanika i niestety może okazać się, że w przyszłości będzie to tylko puste słowo bez znaczenia.
Utworami przedstawiającymi miłość ojcowską są Treny Jana Kochanowskiego. Autor opisuje w nich swoją wielką miłość do zmarłej córki. Opisał wszystko na jej temat: wygląd, gesty, zachowanie, niezwykłe zalety, zdolności. Urszulka Kochanowska jest przedstawiona w nich jako wzór doskonałej córki. Poeta nie może zrozumieć, dlaczego ona musiała odejść. Z tego powodu jest pogrążony w żalu, bardzo cierpi. Tragedia, jaka go dotknęła, staje się przyczyną złego stanu psychicznego i fizycznego. Jednak kocha on córkę tak bardzo, że czyni z niej postać wręcz nieśmiertelną. Teraźniejszość pokazuje, że tak bardzo kochający rodziców jest coraz mniej. Są tacy, którzy próbują kupić miłość swoich pociech prezentami, spełniają każde ich zachcianki. Taka miłość jest niestety tylko złudzeniem. Już w momencie, gdy rodzice nie spełnią jakiejś zachcianki dzieci często odwracają się od nich. Uważają, że jeżeli nie dostają tego, co chcą to oznacza, że oni ich nie kochają. Jednak na szczęście nie wszyscy ludzie są tacy sami. Na świecie są jeszcze tacy rodzice, którzy kochają swoje dzieci prawdziwą miłością i potrafią ich nauczyć miłości do siebie i innych ludzi.
Opisując miłość nie można pominąć utworu jej poświęconego. Jest nim „Romeo i Julia” Williama Szekspira. Przedstawiono w nim jak dwoje zakochanych w sobie ludzi musi walczyć z przeciwnościami losu. Romeo i Julia zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia. Bohaterka dzięki miłości doznaje przemiany z posłusznego dziecka na zakochaną, zdecydowaną i zdolną do różnych posunięć kobietę. Kochankowie potajemnie, bez wiedzy zwaśnionych rodów, biorą ślub. Rodzice starają się ich skłócić. Julia pozoruje swoją śmierć by mogła spokojnie żyć z ukochanym. Niestety nie powiadomiła go o swym zamiarze. Zrozpaczony Romeo na wieść o śmierci ukochanej postanawia dołączyć do niej. Wypija truciznę i umiera obok swej miłości. Chwilę później budzi się Julia i orientuje się, co się stało. Jej miłość jest tak wielka, że nie może żyć bez Romea i czyni to, co on uczynił wcześniej, umiera z miłości. Zwaśnione rodziny po tragedii godzą się ze sobą. Okazało się, że śmierć kochanków nie poszła na marne, dzięki nim rodziny znalazły spokój. Dramat ten jest bardzo na czasie. Czasami jest tak, że rodzice próbują narzucić swoim dziecią swoje zdanie na temat miłości. Są tacy ludzie, którzy żenią się tylko, dlatego, że ich rodzice narzucili im swoją wolę. Uważają, że tak będzie najlepiej dla rodziny, boją się przeciwstawić. Jednak często taki małżeństwa szybko się kończą, bo są one pozbawione miłości. Miłość jest potrzebna ludzią jak powietrze, bez niej nie da się żyć.
„Konrad Wallenrod”, utwór Adama Mickiewicza przedstawia poświęcenie głównego bohatera ojczyźnie. Uczucie Konrada do Aldony podporządkowane zostało miłości ojczyzny. Świadomość niewoli kraju i wynikające z tego poświęcenie walce o obronę polski, uniemożliwiają bohaterowi realizację osobistych celów. Podejmując się misji spiskowca, Wallenrod niszczy miłość łączącą go z Aldoną. Młoda kobieta, która przed poznaniem Konrada zamierzała poświęcić się Bogu, po stracie ukochanego zamyka się w wieży, aby tam spędzić resztę swojego życia. Oboje kochankowie przegrywają. Wallenrod opłakuje swoją miłość, tłumacząc własne postępowanie racjami historycznymi. Aldona rozpacza i tęskni, świadomie rezygnuje ze spokojnego i szczęśliwego życia. Dzisiejsze czasy pokazują problem miłości ojczyzny w nieco innym świetle. Żołnierze wyruszający na wojnę, np. do Iraku, opuszczają rodzinę. Występuje tu dylemat, co jest ważniejsze miłość do rodziny, czy miłość do ojczyzny. Chociaż stwierdzenie miłość do ojczyzny może być tu trochę przesadzone. Wojna toczy się daleko poza granicami Polski. Mieszkańcy naszego kraju nie są bezpośrednio narażeni na śmierć. Jednak nasi żołnierze walczą przeciwko terrorowi, który także nas kiedyś spotkał. Niestety jest tak, że większość żołnierzy nie jedzie tam by pomagać, ludzią, ale żeby zarobić pieniądze. Niektórzy z nich giną. Ich rodziny zastanawiają się czy warto było umierać. Ja uważam, że tych, którzy zginęli można nazwać bohaterami, ponieważ poświęcili swoją osobistą miłość, miłości bliźniego.
Podsumowując, miłość w utworach literackich jest wszechobecna. Autorzy przedstawiają ją w różnych odsłonach. Jest potrzebna literaturze jak ludzią powietrze. Potwierdzają to opisane utwory. Trzeba przyznać, że miłość nigdy się nie poddaje, zawsze stara się walczyć do samego końca. Trzeba dbać o to by w przyszłości ludzie nie zapomnieli o tym, bo bez miłości życie byłoby szare i bezsensu.