Przyjaciel gratuluje Piotrowi ożenku. Widzi jednak z jego strony brak entuzjazmu, więc dopytuje się o powody rozgoryczenia. Piotr snuje więc bardzo szczegółową historię swojego małżeństwa. Kiedy poznali się, wiedział, że kobieta mieszka w mieście, jest zamożna i ma cztery dziedziczne wsie. Ten ostatni argument na tyle był istotny, że Piotr, nie bacząc na brak z jej strony zaangażowania uczuciowego, przyjął warunki intercyzy przedmałżeńskiej. Zaraz po ślubie zaczęły się przygotowania do wyjazdu na wieś, do posiadłości Piotra. Problemem była nie tylko jakość powozu, ale i zmieszczenie bagaży żony. W drodze kobieta miała pretensje o „wieśniaczy” tryb życia męża (potrzebny będzie stangret, a nie furman i dobry kucharz – cukiernik). W domu, już na miejscu, zaczęła wszystkim i wszystkimi rozporządzać: zaczęła od „modernizacji” pomieszczeń na wzór francuski, co chwila posyłała do Warszawy służących z poleceniem coraz to nowych zakupów. Zmieniła wystrój dworku Piotra nie do poznania. Zorganizowała nawet huczny bal, podczas którego spłonęła stodoła. W końcu postanowili wrócić do Warszawy. Swoją opowieść Piotr kończy stwierdzeniem: „Próżny żal, jak mówią, po szkodzie”.
