Wartość
Symbol dewaluacji wartości
Pogrzeb Bucholca – potentata finansowego, wielkiego fabrykanta – w Ziemi obiecanej Władysława Stanisława Reymonta jest symbolem równości wszystkich wobec śmierci (nawet taki bogacz musi umrzeć!), ale także manifestacją potęgi i bogactwa przemysłowca. Pogrzeb ten gromadzi tłumy, urządzony jest z wielkim przepychem, pokazuje potęgę i zarazem kruchość pieniądza. Przede wszystkim jednak staje się symbolem bezduszności łódzkiej i dewaluacji wszelkich wartości w tym przeklętym mieście. Kiedy...
Refleksje Barbary Niechcicowej i Wiktora Rubena
Refleksje o przemijaniu odnajdziemy też w prozie polskiego dwudziestolecia międzywojennego. Panny z Wilka to opowiadanie Jarosława Iwaszkiewicza o konfrontacji Wiktora Rubena ze światem wspomnień z młodości. Powrotu do dawnych czasów jednak nie ma – wujostwo, które jako chłopiec Ruben odwiedzał na wakacjach, to starzy czekający na śmierć ludzie, mieszkanki Wilka (sąsiedniego majątku, które kiedyś podkochiwały się w Wiktorze i które kochał też Wiktor) zmieniły się w otyłe mężatki,...
Między światem wartości a piekłem obozu
Przed szczególnym wyzwaniem stają więźniowie lagrów i łagrów. W ekstremalnych warunkach męki, upokorzenia i ciągłego zagrożenia śmiercią trudno zachować godność. A jednak największym maksymalistom udaje się nawet w warunkach ekstremalnych pozostać wiernymi sobie. Tadeusz Borowski ukazuje w swych opowiadaniach konformistę Tadka, któremu nie udało się zachować w tych warunkach normalnej skali wartości. Ale potrafią to tylko ludzie naprawdę nieugięci i bezkompromisowi. Liczne teksty kultury...
Zaloty
FILONJ tu przed dobrą stanął godziną, Długo na ciebie klaskałem, Gdyś nadchodziła, między chrościną Naumyślnie się schowałem, Chcąc tajemnice twoje wybadać, Co o mnie będziesz mówiła, A stąd szczęśliwość moję układać; Ale czekałem zbyt siła. Pierwsze twe skargi o Dorys były. Sądź o mnie, Lauro, inaczéj: Kogóż by wdzięki tamtej wabiły, Kto cię raz tylko obaczy? Prawda, że czasem z nią się bawiło, Mając znajomość od długa, Ale kochania nigdy nie było: Nie już ten kocha, co mruga...
Praca w socrealizmie – na usługach ideologii
Nie można też pominąć aspektu pracy na usługach ideologii. W zapomnianej dziś socrealistycznej prozie, poezji czy zwłaszcza w filmach socrealistycznych, propagandowych,praca służy budowaniu socjalizmu. Bohaterem pozytywnym jest tu na ogół robotnik przekraczający normy, pracujący zacięcie np. w fabryce czy na budowie, zaangażowany politycznie i bezwzględnie zwalczający wszechobecny sabotaż... Docenia się też pracę kołchoźników czy pracowników PGR-ów; trud rzemieślników czy kułaków jest bez...
Dziewica, dziewictwo
JULIASIEWICZOWA Właśnie... więc co do Hanki. Jak się ona tam sprawiała w domu. Tylko niech Tadrachowa powie p od przysięgą, jak na spowiedzi, bo to ważna sprawa. TADRACHOWA Niby... co do Hanki? A, wielmożna pani, to dziewczyna była jak szklanka. Nawet rysy nie było. JULIASIEWICZOWA Moglibyście na to przysiąc? TADRACHOWA Przed Przenajświętszym Sakramentem. Za nią – jak za siebie! JULIASIEWICZOWA No, a ten finanzwach? TADRACHOWA To insza inszość. On się z nią zaręczył. Ale co do tamtego, to...
Dziewictwo jako wartość
Dziewictwo Maryi, bezdyskusyjne według Kościoła katolickiego, podawane w wątpliwość np. w apokryfach, według których Maryja po Jezusie miała jeszcze kilkoro dzieci, jest wartością podkreślaną w licznych pieśniach religijnych i utworach literackich. Już najstarszy polski hymn narodowy – średniowieczna pieśń Bogurodzica – wymienia dziewictwo jako atrybut Maryi („Bogurodzica dziewica Bogiem sławiena Maryja”). Naśladujące Maryję święte dziewice także cenią tę wartość. Żywoty świętych...
Lichwiarz Grandet
Podobną do Harpagona postacią jest prowincjonalny lichwiarz – ojciec tytułowej bohaterki powieści Balzaka Eugenia Grandet , należącej do cyklu Komedia ludzka . Grandet umie cenić wartość pieniądza, bo kiedyś był ubogim majstrem bednarskim. Przesadza jednak. W domu, uchodzącym za jeden z najbogatszych w okolicy, czyni absurdalne oszczędności, wydziela np. świece. Jego córka,wydająca się być najlepszą partią w okolicy, zakochuje sięw zbytkownie ubranym Karolu Grandecie, bratanku ojca,...
Sława poety
Wiele słów poświęcono od antyku po dzisiejsze czasy sławie artysty. Kochanowski pisał: O mnie Moskwa i będą wiedzieć Tatarowie, I różnego mieszkańcy świata Anglikowie; Mnie Niemiec i waleczny Hiszpan, mnie poznają, Którzy głęboki strumień Tybrowy pijają. (Jan Kochanowski, Pieśń XXIV ) Podkreślał tym samym ponadczasowość swej poezji. Ten motyw nieśmiertelności poety pochodzi jeszcze z poezji Horacego („nie wszystek umrę”). O sławę dbali też romantycy. Słowacki w poemacie dygresyjnym...
Światowiec z Pana Tadeusza
Satyrycznie sportretowanym kosmopolitą jest Hrabia z Pana Tadeusza Adama Mickiewicza. Potomek Horeszków jest wiecznie upozowanym tona eleganta-artystę, to na rycerza-eleganta, człowiekiem.Właściwie sam jest jedną wielką pozą i świat jawi mu się jako szereg póz. Nosi cudzoziemski strój i po cudzoziemsku ubiera służbę: Surdut swój angielskiego kroju, biały, długi Połami na wiatr puścił; z tyłu konno sługi W kapeluszach jak grzybki, czarnych, lśniących, małych, W kurtkach, w butach...
W wyścigu po sławę i... nieśmiertelność
Zdawali sobie sprawę z wagi swych dzieł Horacy czy Jan Kochanowski. „Nie wszystek umrę”, „Będę wciąż młody” – sugerował Horacy w najsłynniejszej swej pieśni ( Exegi monumentum... ), a Jan z Czarnolasu parafrazował te słowa: „nie umrę ani mię czarnymi/Styks niewesoła zamknie odnogami swymi” (Pieśń XXIV) i prosił Muzy: „...niech ze mną za raz me rymy nie giną,/Ale kiedy ja umrę, ony niecha j słyną” ( Ku Muzom ). Twórczość poetycka miała więc dawać laury i rozgłos za życia („O mnie Moskwa i...