Mienie

mienie

1. ‘majątek, dobytek’; 2. stpol. (XV w.) też ‘posiadanie; bycie, istnienie’; 3. również ‘położenie, sytuacja’ (XVI w.); od XIV w.; początkowo również w postaci imienie ‘mienie, posiadłość (ziemska)’; ogsłow. (por. czes. jměni ‘mienie, majątek’, ros. iměnie ‘majątek, mienie, posiadłość’) < psłow. *jьměnьje ‘posiadanie’, wtórnie skonkretyzowane w ‘to, co się posiada, majątek’ utworzone od psłow. *jьměti