1. ‘prosić za kimś, wstawiać się za kimś’; 2. stpol. też ‘przekazać wiadomość, zlecenie’; 3. ‘przedstawiać (przedstawić) sprawy w czyimś imieniu, zawiadamiać, oznajmiać (oznajmić)’ (XVI w.).
Pochodzenie:
Od XIV w.; słow. postać *o(b)rędovati ‘doglądać czegoś, kierować czymś wydając polecenia, dbać o coś, o kogoś, wstawiać się za kimś’, ‘przygotowywać,urządzać coś, posługiwać się czymś, działać’ jest czasownikiem odrzeczownikowym od psłow. *o(b)rędъ / *o(b)ręda ‘doglądanie czegoś,kierowanie czymś’; ‘to, co jest uporządkowane, przygotowane do czegoś,to, co służy do przygotowania czegoś’ (por. niżej); podobnie w stczes. orudovati / orodovati, czes. orodovat ‘prosić, wstawiać się za kimś’ oraz ros. orudovať ‘posługiwać się, manipulować; rozporządzać, rządzić; grasować, działać’.
Źródło
Orędujcie za mną!
Biblia królowej Zofii, 1455 r.
Syn Boży jest orędownikiem naszym przed Bogiem.
Jakub Wujek (1541-1597)
A to orędzie oni powiedając (...).
Kazania gnieźnieńskie, koniec XIV w.
poleca
100%
8 głosów
orędzie
1. ‘uroczyste oświadczenie, oznajmienie, odezwa, apel’; 2. stpol. ‘wiadomość przesłana przez posła, uroczyste oświadczenie’; 3. ‘posłowanie, misja poselska’; od XIV w.; ogsłow. (por. stczes. orudie / orodie ‘narzędzia; naczynie; wyposażenie, sprzęty’, ros. orudie ‘narzędzie; działo’) < psłow. *o(b)rędьje ‘potrzebne narzędzia, przyrządy, instrumenty, naczynia’; ‘to, co służy do doglądania czegoś, kierowania czymś’ – rzeczownik zbiorowy od psłow. *o(b)rędъ / *o(b)ręda ‘doglądanie czegoś,...
poleca
b/d