1. ‘wywoływać uczucie nudy, znudzenia’; 2. ‘naprzykrzać się, marudzić’; 3. ‘powodować mdłości, mdlić’.
Pochodzenie:
Od XVIII w.; pochodzi od psłow. *nuditi (wtórnie też *nęditi pod wpływem n-) pokrewnego z psłow. *nutiti ‘nęcić’; podobnie we wschsłow. i płdsłow. (por. np.ros. przestarzałe nudiť ‘przymuszać; dręczyć; mdlić’, ukr. núdýty ‘mdlić, nudzić’,núdýtysja ‘nudzić się’ i bułg. núdja ‘zmuszać, przymuszać’); podstawą jest pie. *nau-d- utworzone od pierwiastka *nau- ‘męczyć, dręczyć’.
Pierwotna postać
Wcześniej od XIV w. funkcjonowała postać nędzić ‘gnębić, nękać, dręczyć,trapić; wycieńczać fizycznie’.
Źródło
Gąsiętom rosa szkodzi, od niej zaraz nudnieją i głowy im puchną.
Jakub Kazimierz Haur, Ekonomika ziemiańska generalna, 1693 r.
poleca
b/d
poleca
b/d
nuda
1. ‘niemiłe uczucie bezczynności, monotonii’; 2. ‘rzecz wywołująca znudzenie’; 3. ‘nudności, złe samopoczucie’ (XVI w.) ; od XVI w.; zapożyczenie ze wschsłow. *nuda ‘przymus, ucisk; złe samopoczucie’ – rzeczownika odczasownikowego od psłow. *nuditi; por. ukr. regionalne nudá ‘uczucie znudzenia; mdłości’
poleca
b/d
nużyć
‘powodować zmęczenie, męczyć, wyczerpywać’; od XVIII w.; czasownik odrzeczownikowy od pol. dawnego (XVII w.) nuża ‘trud, zmęczenie, znużenie’ zapożyczonego z ukr. núža ‘wszy, muchy’, dialektalne ‘bieda, nędza, trud’