1. ‘niemówiący, niemający zdolności mówienia’; 2. stpol. ‘taki, którego nie godzi się nazywać, wymieniać’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. ros. nemoj, sch. nijem) < psłow. *němъ ‘pozbawiony zdolności mówienia; mówiący niezrozumiale, niezrozumiałym językiem’, którego pierwotną formą było prawdopodobnie [*měmъ] ‘bełkocący niewyraźnie, mówiący niezrozumiale’, słowo o pochodzeniu dźwiękonaśladowczym; nastąpiło przejście m > n.
Źródło
Człowiek głuchością i niemością zarażony, Dzieciąteczko niemowne.
Jakub Wujek (1541-1597)
Na śpiewanie jego Cerberus stogłowy staje się niemowy.
Sebastian Petrycy (ok. 1554-1626)
poleca
87%
23 głosów
Niemiec
pierwotnie ‘człowiek niemy, ten który mówi niezrozumiale’ (por. też czes. Němec); nazwa ta wiązała się z niezrozumiałym dla Słowian językiem Niemców
poleca
b/d
poleca
b/d
oniemieć
‘stać się niemym, zamilknąć’; od XV w.
poleca
100%
5 głosów
niemota
1. ‘niezdolność do posługiwania się mową’; 2. dawniej ‘nieme stworzenie, niemowa’; 3. potocznie ‘osoba niezaradna’.
Podobne teksty: