wiatr

od XIV w.; ogsłow. < psłow. *větrъ ‘wiatr’, który ma odpowiedniki w językach bałt. (por. np. lit. větra ‘wichura, burza z wiatrem’); podstawą jest pie.*uē-tro- pochodzące od pie. pierwiastka *uē- ‘wiać, dąć’; w stpol. występowała też forma wietr, a dialektalnie – wiater