1. ‘małżonek, mężczyzna’; 2. początkowo uroczyste określenie ‘człowieka dzielnego, zacnego’.
Pochodzenie:
Wyraz rodzimy, poświadczony w XIV w.; ogsłow. (por. czes. muž, ros. muż, sch. mùž, bułg. myż) < psłow. *mąžъ pochodzący od pie. *mongjъ; od połowy XVII w. słowo upowszechniło się w znaczeniu ‘małżonek’; obecnie zachowane są oba znaczenia, por. mąż stanu ‘wybitny polityk’, mąż opatrznościowy ‘człowiek wybitnie zasłużony’ oraz mąż zaufania ‘osoba obdarzona zaufaniem współpracowników’.
Źródło
Tego, kto wielkiego serca, a mężny, mężem zowiemy.
XVI w.
poleca
50%
4 głosy
mężczyzna
‘dorosły, dojrzały człowiek płci męskiej’; rzeczownik nieregularny rodzaju męskiego odmieniający się wg deklinacji żeńskiej (jak kobieta czy żona); od XV w.; pierwotnie był to rzeczownik zbiorowy: ta mężczyzna (analogicznie starszyzna, żeńszczyzna); po XVII w. już tylko w formie rodzaju męskiego (zachowując odmianę pierwotną w liczbie pojedynczej)
poleca
b/d
mężulek
forma zdrobniała
poleca
b/d
mężuleńko
forma zdrobniała
poleca
b/d
mężulo
forma zdrobniała
poleca
b/d
mężunio
forma zdrobniała
poleca
b/d
mężyczek
forma zdrobniała
poleca
b/d
mężyk
forma zdrobniała
Materiał opracowany przez eksperta