1. ‘taki, który nie żyje’; 2. ‘nieruchomy, nieożywiony (o przedmiotach i zjawiskach przyrody)’; 3. ‘taki, jak u zmarłego: nieruchomy, blady, pozbawiony wyrazu’;4. ‘taki, w którym nic się nie dzieje’; 5. ‘taki, który przestał funkcjonować, jest bezużyteczny’; 6. ‘człowiek martwy’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. mrtvý, ros. mërtvyj) < psłow. *mŕtvъ ‘umarły, nieżywy’, który odpowiada łac. mortus ‘zmarły, martwy’; oba pochodzą od prapostaci *mrtuo-, będącej prawdopodobnie przekształceniem z pie. *mrto - ‘umarły, martwy’ pochodzącego od pierwiastka *mer- ‘mrzeć, umierać’.
Pierwotna postać
W stpol. słowo występowało także w postaciach miartwy oraz miertwy.
Źródło
Bo ty biczujesz i uzdrawiasz, martwisz i żywisz.
Biblia królowej Zofii, 1455 r.
poleca
100%
4 głosy
martwić
1. ‘wyrządzać przykrość, powodować smutek, zmartwienie’; 2. ‘kłopotać, nękać, niepokoić, smucić’; 3. dawniej ‘sprawiać, że coś drętwieje’,‘umartwiać’; 4. stpol. (XV-XVI w.) ‘czynić martwym, uśmiercać’; od XV w.; w XVI stuleciu również w formie miartwić; ogsłow. (por. czes. mrtvit ‘czynić martwym’, ros. mertviť ‘pozbawiać życia, gubić’, słoweń. mrtviti ‘czynić martwym, osłabiać) < psłow. *mŕtviti ‘czynić martwym, powodować zdrętwienie’– czasownik odprzymiotnikowy od psłow. *mŕtvъ
poleca
b/d
martwieć
‘drętwieć, tracić czucie, obumierać’; w stpol. w postaci miertwieć (XV w.)
Podobne teksty: