1. ‘rozbijać na kawałki, miażdżyć, rozgniatać’; 2. ‘uderzać wiele razy o coś, walić o coś, kołatać, stukać’; 3. potocznie ‘bić kogoś, zabijać’; tłuc się: 4. ‘rozlatywać się na kawałki, ulegać rozbiciu’, 5. ‘uderzać się, obijać się’ oraz 6. ‘bić się wzajemnie’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. tlouc, tluku ‘uderzać wiele razy o coś, walić; bić; rozbijać coś; ranić’, ros. tolóč' ‘tłuc, rozdrabniać’) < psłow. *telkti, *tľkę ‘bić, tłuc, gnieść’; podstawą jest pie. *telek- / *telk- ‘uderzać, bić, tłuc’; pol. bezokolicznik tłuc jest postacią wtórną opartą na temacie czasu teraźniejszego (zamiast oczekiwanej postaci *tlec).
poleca
b/d
tłoczyć
1. ‘wyciskać, wygniatać’; 2. ‘drukować’; 3. ‘nadawać czemuś określony kształt’; 4. przenośnie ‘upychać, stłaczać, pchać’; 5. dawniej ‘gnieść, dusić, uciskać mocno’; stpol.: 6. ‘deptać’, 7. ‘popychać, naciskać na kogoś ’oraz 8. ‘trapić, dręczyć’; od XV w.; ogsłow. (por. czes. tlačit, ukr. toločýty) < psłow. *tolčiti ‘tłoczyć, ściskać, naciskać, przyciskać, gnieść’ – forma wielokrotna psłow. czasownika *telkti ‘bić, tłuc, gnieść’
poleca
b/d
tłok
1. ‘ścisk, natłok’; 2. ‘element silnika tłoczący parę, wodę, powietrze itp.’; dawniej: 3. ‘stempel do wytłaczania skóry’ oraz 4. ‘pieczęć do odciskania znaków wypukłych’; od XVI w.; ogsłow. (por. czes. tlak ‘ciśnienie; nacisk, presja’, ros. dialektalne tólók ‘tłok, tłuczek do ubijania ziemi; ugór, na którym wypasa się bydło, klepisko’, słoweń. tlàk ‘dobrze ubita ziemia; ciśnienie’) < psłow. *tolkъ ‘tłoczenie, ścisk, gniecenie; coś stłoczonego, zgniecionego’– jest to rzeczownik...
poleca
b/d
poleca
b/d
potłuc
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
stłuc
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
wytłuc
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
zatłuc
czasownik przedrostkowy