1. ‘środek represyjny za popełnione czyny’; 2. ‘zapłata za przewinienie’; 3. stpol. też ‘karność’.
Pochodzenie:
Od XVI w.; ogsłow. (por. czes. przestarzałe kára ‘skarcenie, nagana’, ros. kára‘kara’) < psłow. *kara ‘upokarzanie, poniżanie; łajanie, lżenie, strofowanie,nagana’ – rzeczownik odczasownikowy od psłow. *koriti (por. korzyć) ze zmianą fonetyczną *o > *a.
Źródło
W karze kaź mieć chłopię.
Krzysztof Opaliński (ok. 1610-1656)
Zdał się karę żołnierską naprawić.
Samuel Twardowski (ok. 1600-1660)
O tem, jako Piłat podwojskiego karał, iż Jezusowi cześć uczynił.
Rozmyślanie przemyskie (Rozmyślanie o żywocie Pana Jezusa), XV w.
poleca
b/d
karać
1. ‘wymierzać karę’; 2. ‘ostro napominać, strofować, ganić, karcić’ (XIV-XVI w.); ogsłow. (por. czes. kárat ‘karcić, strofować; wytykać’, ros. karať ‘karać) < psłow. *karati ‘upokarzać, ostro napominać, strofować, łajać’ > ‘wymierzać karę’ – rzeczownik odczasownikowy od *kara
poleca
b/d
karcić
1. ‘ganić, napominać, strofować, karać’; 2. karcić się ‘kłócić się’ (XV w.); w in. językach słow. podobne formy: por. czes. dialektalne kartit ‘ganić, psuć; tępić’, słowac. dialektalne kartac ‘karać, karcić’, ukr. kartyty ‘karcić, strofować’ – prawdopodobnie wszystkie pochodzą z pol.); do pol. z zapożyczenia psłow. czasownika ekspresywnego *karъtiti / **karъtati < psłow. *karatilub od jego pol. formy pochodnej karać
Podobne teksty: