jednoczyć

‘łączyć w całość’; od XVI w.; zachsłow. (górnołuż. je(d)noćić ‘ts.’, czes. jednotit ‘ts.’, słowac. jednotiť ‘przerywać, przerzedzać’) – czasownik odrzeczownikowy od stpol. (od XIV w.) jednota ‘wspólność, jedność; zgoda, jednomyślność; zgromadzenie’ (występowało ono również w in. językach słow.), < psłow. liczebnik *edьnъ