Iść

Ogsłow. (por. np. czes. jít, jdu, ros. idtí, idú) < psłow. *jьti, *jьdą/ę ‘iść’ – pokrewne z lit. eĩti, einù ‘ts.’, łot. iêt ‘ts.’ oraz łac. īre ‘ts.’ utworzonych od pie. *ei-/ *ī- ‘iść’.

W stpol. od XIV w. funkcjonowała starsza postać ić, idę; od XV w. również nadyć/ nadić , a wcześniej nadnić (zamiast późniejszego nadejść) oraz od XIV w. odejć /odjić / odyć / odyść (późniejsze odejść).