1. ‘brać (do niewoli, aresztu), chwytać’ (XIV-XVII w.); 2. ‘brać się do czegoś’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. jimati, jimám, ros. przestarzałe imát’, émlju)< psłow. *jьmati ‘brać, chwytać, łapać’ – czasownik wielokrotny od psłow. *ęti, *jьmą ‘wziąć, chwycić rękami, schwytać, złapać, ująć; rozpocząć, zacząć’(patrz JĄĆ).
Pierwotna postać
W XV w. zwykle w formie jimać ‘łapać, chwytać’.
Obecna postać
Dziś we wcześniejszym znaczeniu 1. stosowana jest forma z przedrostkiem:pojmać ‘schwytać, złapać’.
Źródło
Anim go jimał ani wiązał.
Zapiski i roty polskie z XV-XVI wieku z ksiąg sądowych ziemi warszaskiej, wyd. W. Kuraszkiewicz, A. Wolff, 1950 r.
Imańców naszych, którzy się poddali.
Sebastian Petrycy (ok. 1554-1626)
poleca
43%
7 głosów
imadło
1. ‘uchwyt do trzymania przedmiotów podczas obróbki’; 2. też ‘szczypce, kleszcze chirurgiczne’; od 1902 r.; słowo wprowadzone sztucznie do użycia; por. czes. madlo ‘poręcz, rękojeść, uchwyt; łęk’, słowac. madlá ‘łęki’, ros. dialektalne imálo ‘przynęta; uzda; lasso’; utworzone jako nazwa narzędzia z przyrostkiem -dło; różnorodność znaczeń w językach słow. wskazuje, że słowo powstawało niezależnie na różnych terenach słow.
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Imać się