1. ‘prowadzić poufałą rozmowę, gawędzić’; 2. ‘mówić, rozmawiać, opowiadać’; 3. dawniej ‘czynić zgiełk, hałasować’ (od XV w.).
Pochodzenie:
Od XV w.; pochodzi od *gъvariti – wariantu psłow. *govoriti ‘robić hałas, gwar, wrzawę’ > ‘mówić’; podstawą pie. pierwiastek dźwiękonaśladowczy *gou(ә)-< *gōu- ‘krzyczeć, wrzeszczeć, wołać’.
Pierwotna postać
W dawnej pol. w XV-XVII w. również forma goworzyć ‘mówić’.
poleca
b/d
gaworzyć
1. ‘wydawać pierwsze dźwięki (o niemowlętach)’; 2. ‘gwarzyć, gawędzić’; 3. dialektalnie ‘krzyczeć, hałasować’; od XVII w.; odpowiednik tylko w czes. dialektalnym havořiti ‘mówić, gwarzyć, hałasować’; zachsłow. forma *gavoriti – przetworzenie psłow. *govoriti ‘robić hałas, gwar, wrzawę; wydawać dźwięki będące zaczątkiem mowy’
poleca
b/d
gwar
1. ‘mieszanina wielu głosów, odgłosów zlewających się w całość, hałas, zgiełk’; 2. dawniej ‘rozmowa, gwarzenie’; od XV w.; wyłącznie pol. rzeczownik odczasownikowy od gwarzyć
poleca
43%
14 głosów
gwara
1. ‘regionalna odmiana języka narodowego’; 2. ‘mowa środowiska zawodowego lub innej społeczności, żargon’; 3. stpol. ‘mowa, sposób mówienia’;wyłącznie pol. rzeczownik odczasownikowy od gwarzyć.