1. ‘dziki, gęsty las’; 2. stpol. (XIV-XV w.) ‘pewna określona część lasu’; 3. ‘wielki,gęsty las, schronienie zwierząt’ (XVI w.).
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. Knije – nazwa miejscowa, ros. archaiczne kneja ‘las otoczony polami; gęste zarośla, rejon polowań’) < psłow. dialektalne *kъněja ‘gęsty, dziki, trudny do przebycia las, gdzie jest dużo zwalonych drzew’ utworzone od psłow. *kъnъ lub *kъnь ‘obrąbany pień drzewa, kloc’(por. pol. dawne kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’).
poleca
b/d
knuć
1. ‘obmyślać, planować potajemnie coś złego’; 2. stpol. (od XVI w.)knować, knuję ‘zamyślać coś na czyjąś niekorzyść, skrycie coś planować’; 3. dawniej ‘ciąć, rąbać, rozłupywać drzewo’; słowo występujące wyłącznie w pol. – jest to czasownik odrzeczownikowy od pol. dawnego kien, kna ‘odcięty pień drzewa’ < psłow. dialektalne *kъnъ lub *kъnь; pierwotnie ‘przygotowywać kłodę, obrąbywać, obcinać (z gałęzi, sęków) pień drzewa, rąbać, ciąć’> ‘przygotowywać coś’ > ‘układać, obmyślać coś’...
poleca
b/d
konar
‘gruba gałąź wyrastająca z pnia drzewa’; od XVIII w.; płnsłow. < psłow. dialektalne *konarъ ‘gruba gałąź, konar’ < psłow. dialektalne *kъnъ lub *kъnь.