1. ‘twarz, usta, pysk’; 2. stpol. też ‘gąbka morska’; 3. dawniej ‘otwór’.
Pochodzenie:
Od XV w. (ale już w XII w. występuje nazwa osobowa Gęba); ogsłow. (por. czes. houba ‘grzyb; huba; gąbka morska, gąbka do mycia’, huba ‘pysk, twarz, usta’, ros. guba ‘warga; huba’) < psłow. *gąba ‘miękka, mięsista narośl na ciele ludzkim, zwierzęcym lub na roślinie’, ‘grzyb, także pasożytniczy’, przenośnie ‘twarz, pysk, warga’ – odpowiedniki w łot. gumba ‘narośl, guz; wzniesienie’ oraz lit. gumbas ‘wypukłość, narośl’ – wszystkie utworzone od pie. *gheub(h)- ‘wyginać, uwypuklać’; w pierwotnym znaczeniu ‘coś wypukłego’> wtórnie ‘narośl na ciele’ > ‘grzyb’, ‘wypukłe części ciała’.
poleca
b/d
gąbka
1. ‘prymitywne zwierzę morskie Euspongia officinalis’; 2. ‘przyrząd do mycia zrobiony ze szkieletu gąbki morskiej lub z tworzywa dobrze wchłaniającego wodę’; 3. dialektalne gąbka / gębka ‘nazwa grzybów, np. purchawka, najczęściej huba drzewna’; od XV w.; podstawą psłow. dialektalne *gąbъka – zdrobnienie od psłow. *gąba ‘miękka narośl na ciele człowieka,zwierzęcia lub na roślinie’, ‘grzyb, także pasożytniczy, żyjący na drzewie’; dawniej też forma gębka, w stpol. używane również w znaczeniu...
poleca
b/d