1. ‘psota, żart, psikus’; 2. ‘niegodziwy czyn, sprawka; złośliwy żart’ (XVI w.).
Pochodzenie:
Zapożyczenie ze śrłac. vigiliae ‘nocne czuwanie; hałaśliwe nocne obchodzenie domów i kościołów; czuwanie przy zmarłym połączone z pijatykami, czarami, gusłami’; do pol. za pośrednictwem śrniem. vigilje i baw. vigil; rozwój znaczenia: ‘czary, gusła’ > wtórnie ‘żarty’ oraz ‘podstępy’.
Pierwotna postać
Dialektalne formy figl, figľ, figeľ.