1. ‘powodować podziw, zdziwienie’; 2. ~ się ‘doznawać zdumienia, być zdziwionym’; 3. stpol. ‘zdumiewać się; przyglądać się z uwagą; mieć coś za złe’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. divit se, ros. divíť, divíťsja) < psłow. *diviti, *divą ‘patrzeć z podziwem, obserwować, wprawiać w podziw, zdumienie, zachwyt’, *diviti sę ‘doznawać zdziwienia, zdumienia’.
poleca
b/d
dziw
1. ‘coś dziwnego, niezwykłego’; 2. przestarzale ‘zdziwienie, podziw’ (pozostałość w powiedzeniu aż dziw bierze); od XVI w.; ogsłow. < psłow. *divъ ‘oglądanie z podziwem, podziwianie; podziw, zachwyt, zdziwienie; to, co wzbudza podziw, zachwyt, zdumienie’ – rzeczownik odczasownikowy od *diviti;w stpol. też forma dziwo
poleca
b/d
dziwny
1. ‘niezwykły, osobliwy’; 2. stpol. też ‘cudowny; godny podziwu’; od XIV w.; ogsłow. < psłow. *divъnъ ‘godny widzenia, podziwu, budzący podziw’– przymiotnik odczasownikowy od *diviti; w stpol. też w postaci dziwni
poleca
b/d
podziwiać
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
poleca
b/d