1. ‘dmuchać, wiać’; 2. ‘wydobywać dźwięk za pomocą dmuchnięcia w instrument dęty’; 3. dawniej ‘stawać się zarozumiałym, zadzierać nosa’; 4. dialektalnie też ‘przeć (przy porodzie)’; 5. dąć się ‘pysznić się, wynosić się ponad innych; śmiać się za wiele, bez przyczyny’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. dúti, dmu, ukr. dúty, dmu) < psłow. dąti, dъmą ‘wiać, dąć, dmuchać’ – ma swoje odpowiedniki w lit. dúmti oraz stind. dhámati – wszystkie one oparte na pie. *dhem(ә)- ‘kurzyć się, dymić się, palić się; dąć, wiać’.
poleca
b/d
dąsać (się)
‘okazywać niezadowolenie, gniew, grymasić, kaprysić’; w XVI w. też dęsać się; pochodzi od psłow. *dąsati (se) ‘nadymać się, wydymać się’ –czasownik intensywny z przyrostkiem *-sa- od psłow. *dąti
poleca
b/d
dmuchać
1. ‘wytwarzać ruch powietrza, wywoływać podmuch’; 2. ‘wiać silnie,dąć (o wietrze)’; 3. ‘oddychać’ (XVI w.); od XV w.; płnsłow. (por. czes. dmuchat, ukr. dmuchaty) < psłow. dialektalne *dъmuchati ‘wypychać z pewną siłą powietrze, wywoływać podmuch; dąć, wiać (o wietrze)’ – czasownik intensywny od *dąti
poleca
b/d
nadąć
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
odąć
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
rozdąć
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
wydąć
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
wzdąć
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
zadąć
czasownik przedrostkowy
Materiał opracowany przez eksperta