1. ‘postępek, uczynek, dzieło’; 2. stpol. też ‘sposób’; ‘rezultat czynności’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. čin, ros. čin) < psłow. *činъ ‘należyty porządek,ład’ > wtórnie ‘należyty sposób, obrzęd’; ‘to, co związane z obrzędem i porządkiem: narzędzie, praca, czyn’; podstawą pie. *kuei- ‘układać (warstwami), porządkować, gromadzić’.
poleca
b/d
czynić
1. ‘robić coś, wykonywać, działać’; 2. ‘postępować, zachowywać się’; 3. ‘stanowić, wynosić, składać się na coś’; 4. w gwarach też w znaczeniu specjalnym, np. ‘robić masło’, ‘siać ziarno’; od XIV w.; ogsłow. (por. czes. činit, ros. činiť) < psłow. *činiti ‘układać w porządku, porządkować’ > ‘robić,działać’ – czasownik odrzeczownikowy od *činъ
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Czyn