1. Zaimek pytajny o rzeczy; 2. wtórnie zaimek względny i partykuła.
Pochodzenie:
Ogsłow. (por. np. czes. co, stczes. čso, ros. čto) < psłow. *čь, *čьso ‘ts.’ – kontynuacja pie. *kuid – formy rodzaju nijakiego zaimka *kuis ‘kto’ (ten sam zaimek kontynuowany też przez łac. quid ‘co’, hetyc. kuit ‘co’).
Pierwotna postać
W stpol. starsze postaci czso / cso do XV w.
Obecna postać
Od końca XIV w. poświadczona nowa forma co.
poleca
b/d
cokolwiek
‘wszystko jedno co’; zaimek nieokreślony używany też jako przysłówek w znaczeniu ‘w pewnym stopniu, trochę’; od XV w.; powstał przez nawarstwienie się na zaimek co (czso) partykuł *koli (/ *kole) i *-vĕ(kъ) (por. ACZKOLWIEK); w stpol. w XV w. występowały formy cokolwie ‘ts.’; czsokole, csokole, cokole ‘cokolwiek; ile tylko’, a także czsokoli, csokoli ‘ts.; o ile’
poleca
b/d
coraz
1. wyraz oznaczający stopniowe wzmaganie się czegoś’; 2. ‘co chwila’;od XIX w.; powstał z wyrażenia co raz
poleca
b/d
coś
w dialektach też forma cosi
poleca
b/d
cóż
w stpol. od XIV w. w formach coż, czsoż, csoż
poleca
b/d
Podobne teksty: