1. ‘wydawać podczas snu świszczące, charkotliwe dźwięki’; 2. ‘charczeć, rzęzić’;3. o odgłosie wydawanym przez zwierzęta ‘parskać, prychać, sapać’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. chrápat ‘ts.’, słoweń. hrâpati ‘chrypieć, wydawać chrapliwe dźwięki’) < psłow. *chrapati ‘wydawać chrapliwe dźwięki’ –czasownik wielokrotny od psłow. *chropti ‘powodować, wydawać trzeszczące, chrapiące dźwięki’ utworzonego od wyrazu dźwiękonaśladowczego(np. pol. chrr).
Pierwotna postać
W stpol. stosowano formy chrapać, charpać, chrapieć, w XVI w. wyjątkowo też chrapiać; w XVI w. u Mikołaja Reja wystąpiła forma chrapać ‘mieć chrapkę na coś’.
poleca
b/d
chrapa
(zwykle w liczbie mnogiej chrapy) – ‘część górnej wargi u niektórych ssaków (np. konia) okalająca nozdrza’; podobnie czes. chřípí oraz słowac. chriapy
poleca
b/d
chrapka
1. ‘ochota, chętka’ (od XIX w.); 2. dawniej (od XVI w.) ‘chrypka’; 3. także chrap ‘gniew, nienawiść’ (XVI w.); rzeczownik odczasownikowy odchrapać, utworzony ze względu na odgłosy towarzyszące emocjom ochoty, chęci oraz gniewu czy nienawiści; dziś stosowany głównie w wyrażeniu mieć chrapkę na coś.
Podobne teksty: