1. ‘wartość, znaczenie, poważanie’; 2. ‘wartość przedmiotu wyrażona w pieniądzach’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. cena, ros. cená, sch. cijèna) < psłow. *cĕna< *koi-n-ā ‘okup za zabójstwo, wynagrodzenie krzywdy, zadośćuczynienie’ –pokrewne z lit. kainà ‘cena, wartość; pożytek, korzyść’, awest. kaēnā ‘odwet, zemsta, kara’, gr. poinē, poiná oraz łac. poena – wszystkie one pochodzą odpie. pierwiastka *kuei- ‘zapłacić jako zadośćuczynienie, odpokutować’; rozwój znaczeniowy słowa: ‘zapłata (jako zadośćuczynienie za coś), okup’> ‘wartość czegoś, cena’.
Pierwotna postać
W XV w. wyraz występował w postaci cana, która dawniej występowała także w nazwie osobowej Cana poświadczonej w Małopolsce w 1348 r.
poleca
b/d
cenić
1. ‘oznaczać cenę, szacować’ (XV/XVI w.); 2. ‘przypisywać (komuś /czemuś) dużą wartość, poważanie, szacunek’ (w XVIII w. na wzór niem. schätzenoraz fr. apprécier); ogsłow. (por. czes. cenit, ros. cenit’ ‘ts.’) < psłow. *cĕniti ‘oznaczać, wyznaczać cenę czegoś, szacować, taksować’
poleca
b/d
cennik
od 1861 r.; utworzone za niem. Preis-liste
poleca
b/d
cenny
1. ‘szacowny, ważny’ (utworzone w XIX w. od cenić w nowym znaczeniu); 2. ‘bardzo drogi, kosztowny’ (powstało w XIX w. po skróceniu starszego w tym znaczeniu słowa drogocenny)
poleca
b/d