1. ‘właściwość, rys, znamię’; 2. nowsze ‘znak, oznaczenie (np. producenta na wyrobie)’; 3. dawniej (XVI-XVII w.) ‘piętno, znamię; żelazny przyrząd do piętnowania’; 4. dialektycznie cecha / cycha i cech / cych ‘ znak, oznakowanie, stempelek; blizna, znamię; sygnał, hasło; ozdobny wzór’, ‘narzędzie do stemplowania czegoś’.
Pochodzenie:
Od XV w.; zapożyczenie ze śrniem. zeichen ‘znak, cecha’ (dziś niem. Zeichen‘znak, cecha, piętno, znamię; symbol; sygnał; oznaka’); por. też czes. cejch ‘cecha; znak, piętno, znamię’ oraz stczes. cych, cech.
Obecna postać
W XIX w. nastąpiło znaczne rozszerzenie zakresu użycia za niem. Kennzeichen, Merkmal.
Źródło
Włożył na nie cechę Chrystusową,
Ręką biskupią cechowany nie był.
Piotr Skarga (1536-1612)
poleca
b/d
cechować
1. ‘znakować, opatrywać znakiem, piętnem’ (XVI w.); 2. ‘znamionować, być cechą znamienną, charakteryzować’ (od XIX w. – było to nowe zastosowanie słowa).
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Cecha