‘jaskrawe, mocne światło’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (czes. blesk ‘piorun, błyskawica; błysk’; ros. blesk ‘jaskrawe światło, błysk’, sch. blïjesak ‘błysk, błyskawica’) < psłow. *blĕskъ ‘oślepiające światło, błysk, błyskawica’ – rzeczownik odczasownikowy od psłow. czasownika *blъščati ‘jaśnieć blaskiem, błyszczeć, lśnić’ (jego ślady w pol.dialektycznym psceć < *blszczeć ‘błyszczeć’ i w stpol. plszczenie < blszczenie ‘błyszczenie’) < pie. pierwiastek *bhliģ- ‘świecić’.
Źródło
Przed blaskiem w obeźrzeniu jego obłocy są szli.
Psałterz floriański, XIV/XV w.
poleca
b/d
błyszczeć
1. ‘jaśnieć blaskiem, lśnić, połyskiwać’; 2. przenośnie ‘wywoływać zachwyt, olśniewać’; od XVI w.; postać z -y- tylko w zachsłow. (np. czes. blyštet ‘błyszczeć, świecić się, lśnić’, forma wielokrotna blýskati)< psłow. *blьščati ‘jaśnieć blaskiem, błyszczeć, lśnić’ – odpowiada dokładnie lit. bliskė’ti; wtórne -y- w językach zachsłow. wprowadzone poprzez skojarzenie z psłow. czasownikiem bliskoznacznym *lyskati ‘błyskać, lśnić’(w pol. łyskać ‘błyskać’); w stpol. w XV w. błyszczeć się...
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Blask