‘wydawać charakterystyczny głos, skrzypienie’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. skřipět, skřipat ‘skrzypieć’, ros. skripéť ‘skrzypieć, zgrzytać’) < psłow. *skripěti / *škripati ‘wydawać charakterystyczny odgłos wywoływany np. tarciem, skrzypieć, trzeszczeć, zgrzytać’; wyraz pochodzenia dźwiękonaśladowczego.
Źródło
W skrzypice niech głośno grają.
Sąd Parysa, 1542 r.
poleca
b/d
skrzyp
1. ‘roślina Equisetum’; 2. ‘odgłos skrzypienia’; od XIV w.; płnsłow. < psłow. *skripъ ‘skrzypienie, trzeszczenie, zgrzytanie’ – rzeczownik odczasownikowy od *skripěti / *škripati; w znaczeniu wtórnym oznacza ‘roślinę skrzypiącą, trzeszczącą, chrzęszczącą (np. przy zrywaniu)’
poleca
b/d
poleca
b/d
skrzypce
1. ‘instrument smyczkowy o czterech strunach’; w XV w. skrzypica i skrzypice ‘strunowy instrument muzyczny (może lutnia lub skrzypce)’
poleca
b/d
zaskrzypieć
czasownik przedrostkowy
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Skrzypieć