1. ‘powłoka ciała’; 2. stpol., a dziś dialektalnie także ‘kora drzewa’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. np. czes. dawne skora ‘kora’, słoweń. skórja ‘kora; skóra, skórka; skorupa; powłoka’) < psłow. *skora ‘skóra, kora, powłoka’ – pokrewne z lit. skarà ‘chusta, chustka’, łot. skara ‘szmata’ i niem. Schar ‘gromada, tłum; stado; oddział’ – wszystkie one zostały utworzone w oparciu o pie. *(s)ker- ‘ciąć’; pierwotnie ‘to, co się odcina, oddziela, obłupuje’.
Źródło
Skóra abo, jak niektórzy mówią, kora.
Jan Mączyński, Słownik łacińsko-polski, 1564 r.
Skóra albo łub na drzewie.
Piotr Krescentyn, Księgi o gospodarstwie, 1549 r.
Ale oni ukazali budy i skarłupy w górach, w których mieszkali.
Historia Aleksandra Wielkiego, 1510 r.
poleca
40%
5 głosów
skorupa
1. ‘twarda pokrywa, powłoka’; 2. ‘kawałek rozbitego naczynia; od XV w.; ogsłow. < psłow. *skorupa ‘(twarda) pokrywa, powłoka, skorupa’ utworzonego od psłow. *skora ‘skóra, kora powłoka’; wtórna postać psłow. *skorlupa powstała przez skojarzenie z psłow. czasownikiem *lupiti (por. ŁUPIĆ); w stpol. występowała postać skorlupa, skorłupa
poleca
b/d
poleca
b/d
naskórek
od wyrażenia przyimkowego
poleca
b/d
podskórny
od wyrażenia przyimkowego
Podobne teksty: