1. ‘wydawać charakterystyczny głos (o kogucie)’; 2. ‘mówić cienkim, ostrym głosem’; 3. stpol. piać, poję ‘śpiewać, wyśpiewywać, opiewać, zwłaszcza w znaczeniu wychwalać kogoś, opiewać jego chwałę’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; słowo powstało po ściągnięciu pierwotnego *piejać, pieję < *pějati– jest to wtórna forma utworzona od czasownika psłow. *pěti ‘śpiewać’; dalsza etymologia jest niejasna.
Pierwotna postać
W stpol. występowały formy poje ‘śpiewa’, pojmy ‘śpiewajmy’, pojcie ‘śpiewajcie’.
Źródło
Piać będę i psalm mołwić.
Psałterz floriański, XIV/XV w.
Śpiewajcie jemu, a psalmy pojcie.
Biblia królowej Zofii, 1455 r.
I wpuścił w usta moje pienie nowe, piastnkę Bogu naszemu.
Psałterz puławski, koniec XV w. lub początek XVI w.
poleca
b/d
poleca
b/d
pienie
1. ‘pieśń, śpiew’; 2. stpol. pienie / pianie ‘śpiew, śpiewanie, pieśń, utwór śpiewany, przeznaczony do śpiewania’; 3. ‘pianie, śpiew koguta’; od XIV w.; postać pienie pochodzi od psłow. *pěti ‘śpiewać’, natomiast pianie –od pol. piać
poleca
b/d
pieśń
‘utwór do śpiewania, piosenka’; od XIV w.; ogsłow. (por. czes. píseň, ros. pésnja, pesn’) < psłow. *pěsnь ‘śpiewanie’ > ‘to, co się śpiewa, piosenka, pieśń’ – utworzone od psłow. *pěti ‘śpiewać’
poleca
b/d
poleca
b/d
śpiewać
1. ‘wykonywać głosem melodię, utwór muzyczny’; 2. ‘wydawać melodyjne dźwięki (o ptakach)’; od XIV w.; wyraz utworzony z przedrostkiem *sъ- od psłow. *pěvati ‘śpiewać’ – formy wielokrotnej od psłow. czasownika *pěti; dawniej też w postaci śpiać ‘odśpiewać, zaśpiewać’
poleca
b/d
zapiać
czasownik przedrostkowy