1. ‘rozłamywać się’; 2. stpol. pękać się ‘pękać; puszczać pączki’; 3. ‘rozłamywać się, wypuszczać młode pędy, kiełkować’ (XVI w.).
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. pukat ‘pękać’, ros. dialektalne púkať ‘trzaskać, pękać z trzaskiem, klepać; obijać cepami ości z jęczmienia’) < psłow. *pękati / *pukati ‘pękać z trzaskiem, trzaskać, trzeszczeć’ – czasownik pochodzenia dźwiękonaśladowczego.
Źródło
Pukają się stare naczynia, a wino się roztacza.
Biblia Leopolity, 1561 r.
Wiatrem nadziane puknęły nadzieje.
Jan Kochanowski (1530-1584)
Opoczne góry pękały się na dwie części.
Sprawa chędoga o męce Pana Chrystusowej, 1544 r.
poleca
b/d
poleca
b/d
pąk
‘zawiązek łodygi, liścia lub kwiatu’; od XV w.; zachsłow. *pąk – rzeczownik odczasownikowy od psłow. *pękati ‘puszczać liście, rozwijać się’; w stpol. występowała forma pęk
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
popękać
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
spękać
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
pęknąć
forma jednokrotna pęknąć --> rozpęknąć się.
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta