Scharakteryzuj postać Królowej Jadwigi.

Królowa Jadwiga jest jedną z najlepiej znanych władczyń Polski. Zawdzięcza to swojej urodzie oraz opinii jednej z najbardziej wspaniałomyślnych władców. Wiemy, że gdy przyjechała do Polski miał niespełna 11 lat i już wtedy zapowiadała się jako przepiękna królowa.
Miała ona smukłą posturę wysmukłą, lecz dobrze zbudowaną.,,(…) Wszystkie oczy spoczęły teraz z miłością na tym cudnym obliczu, któremu ni złoto ni drogie kamienie nie mogły przydać ozdoby.” Ten fragment krzyżaków Henryka Sienkiewicza uosabia nam jak piękna, i zdumiewająca musiała być jej uroda. Nie była to jednak jedyna cecha polskiej królowej.
Ta osoba malowała się w oczach poddanych jako niemal święta.,,(…)Nikt nie wątpił, że ma naprawdę przed sobą świętą, której obrazy będą zdobiły z czasem ołtarze kościelne.” Opisuje ją Henryk Sienkiewicz. Była niemal idealnym władcą, który przedkłada dobro państwa nad swoje przyjemności, czy nawet życie. Możemy to zauważyć w jej postępowaniu. Gdy zamiast wyjść za mąż za swojego prawdziwego ukochanego postanowiła w celach politycznych wyjść za Władysława Jagiełło, którego prawdopodobnie nie kochała. Nie skąpiła swoim poddanym nigdy niczego, z chęcią oddawała swoje klejnoty i bogactwa na rzecz uniwersytetu krakowskiego jak i biednych. W historii Mariana Orłonia i Jana Tyszkiewicza,,Stopka królowej Jadwigi” widzimy jak bardzo hojna i wielko duszna była królowa Jadwiga. Według opowiadania na kamieniu odbiła się jej stopka, co można uznać za cud. Obrazuje nam to jakim bóstwem była otoczona dla poddanych. We fragmencie Krzyżaków słyszymy, że ona jedna nawróciła więcej pogan niż wszystkie brutalne wyprawy krzyżowe. Wiodła życie pokutnicze i nadzwyczaj skromne n p. zakrywała własną twarz, aby nie być zbyt pyszną. To do niej przychodzili mieszczanie i chłopi prosząc o łaski boże; była otoczona taką czcią, że nie rzadko przypisywano jej cuda.
Nic dziwnego, że jej osoba była znana niemal całej europie, a urodę jej i świątobliwość opiewali minstrele i rozgłaszali posłowie niemieccy. Kochał ją bez wyjątku cały naród, a ona kochała go. Taka królowa to najlepsze, co mogłobysię przytrafić w Polsce wtedy i dziś.

Jadwiga urodziła się w roku 1374. Była córką Ludwika Węgierskiego Węgierskiego Elżbiety Bośniacki. W czasie dzieciństwa, 15 czerwca 1378 r. została zaręczona z Wilhelmem, który miał wtedy osiem lat. Kiedy wiosną 1384 roku, przyjechała do Polski, 16 października koronowaną ją na króla Polski. Z powodu młodego wieku królowa nie mogła sprawować rządów samodzielnie. Robili to za nią możnowładcy małopolscy.
Panowie krakowscy nie godzili się na związek Jadwigi z Wilhelmem. Chcieli oni związać Polskę z Litwą. Z tego powodu korona Polski trafiła do wielkiego księcia litewskiego Jagiełły, który przyjął chrzest wraz ze swoim państwem. Jadwiga zmuszona była do wejścia w związek małżeńsko z Jagiełłą. Jagiełło 15 lutego 1386 roku przyjął chrzest, a dwa dni później uroczyście zawarł związek małżeński z Jadwigą.
Jadwiga skupiała na swoim dworze elitę intelektualną Polski. Była fundatorką wielu kościołów i klasztorów. W roku 1397 założyła bursę dla polskich i litewskich studentów przy Uniwersytecie Karola w Pradze.
Dnia 22 czerwca 1399 roku urodziła córkę Bonitację, która po 21 dniach zmarła. Jadwiga zmarła 4 dni po śmierci córki na gorączkę połogową.