Leopold Staff, O nauczaniu cnoty- interpretacja

Cnota to piękno i dobro. Tytuł kieruje uwagę na nauczyciela, mistrza, który naucza młodych. Jest to liryka bezpośrednia na co wskazują czasowniki: uczę, czuję, plotę oraz zaimki: moje, ze mną. Podmiot liryczny mówi zatem w 1 os. l. poj. i jest nim nauczyciel. Prowadzi on monolog, w którym opisuje jak naucza.
Nauczyciel to osoba pogodna i zawsze uśmiechnięta. Jest miły i wyrozumiały dla swoich podopiecznych: "Ale uczniowie moi- nieczujni- posnęli.
Wtedy cicho odchodzę od gromadki sennej."
Opisuje on świat za pomocą metafor: "Oplatając krzew marzeń w tęsknoty powoje". Nauczyciel martwi się o swych uczniów, dba o nich:
"Które zabieram świtem i na targ wynoszę,
By dla nich i dla siebie zdobyć chleb codzienny".
Nie jest to osoba prosta, mówi językiem niezrozumiałym dla uczniów, świadczy o tym ich wypowiedź: "Dobry nasz mistrz znów wczoraj prawił mową chorą".
Nauczanie cnoty poprzez życie przypomina cechy starożytnego filozofa. Możemy się domyślać, że tym nauczycielem jest poeta porównujący się do stoickiego filozofa. Poeta poprzez łamanie chleba i nauczanie miłości nawiązuje do Biblii, a zarazem do Boga:
"I za grosz dwoje ryby i chleba pięcioro
Kupiwszy, strawą łamię się z rzeszą tułaczą",
"Nauczyciel pogodny, uczę ucznie moje,
Ażeby żyli pięknie i kochali cnoty".
Uczniowie są przedstawieni jako ludzie prości, niewykształceni: "Ubogie są me ucznie, w księgach nie uczone". Potrafią jednak odwzajemnić miłość im ofiarowaną:
"Miłość czynią i miłość sprawia, że mą drogą
Idąc nie naigrywa się z mych słów gromada".
Wiersz zawiera osiem strof po cztery wersy. Występują w nim rymy okalające żeńskie: bieli- posnęli, milczenie- zdziwienie. Zawiera on również wiele epitetów: "wonne gaje", "krzew marzeń", "chleb codzienny", "słowa słodkie", "szat bieli".
Filozofia życia poety polega na kochaniu cnot i cieszeniu się życiem. Należy żyć pięknie i pomagać innym, by razem z tobą poprzez naukę tej filozofii obdarowywali siebie wzajemnie miłością i radowali życiem.