"Wieczna przemiana, która się w nas dokonywa, to jest życie" Pola Gojawiczyńska - Droga bohatera literackiego do rehabilitacji.

?Wieczna przemiana, która się w nas dokonywa, to jest życie? (Pola Gojawiczyńska).
Droga bohatera literackiego do rehabilitacji.

Pola Gojawiczyńska w słowach ?wieczna przemiana, która się w nas dokonywa, to jest życie? zwraca uwagę na to, że istotą ziemskiej egzystencji człowieka są ciągłe przemiany. Mogą one dokonywać się na różnych płaszczyznach naszego życia. Są takie, które dotyczą pojedynczych sfer, a mając na uwadze ludzką skłonność do zła, możemy mówić o konieczności przemiany całego dotychczasowego życia.
W sposób dobitny o takiej przemianie pisał Henryk Sienkiewicz w powieści ?Quo vadis?. Odnosząc się do postaci Chilona, zasugerował, że nie ważne jest to, iż człowiek upadnie. Istotne jest to, że ma się siłę, aby się odrodzić, zrehabilitować.
Takich przykładów rehabilitacji odnajdujemy w literaturze bardzo dużo. Przykładem mogą być drogi życiowe Jacka Soplicy i Andrzeja Kmicica.
Przemiana Jacka Soplicy jest ukazana w momencie spowiedzi złożonej Gerwazemu, zaś rehabilitacja Kmicica ma miejsce w kościele, gdzie jest odczytywany list od Króla Kazimierza.
Jacek Soplica został okrzyknięty zdrajcą i potępiony przez innych, zwraca uwagę na szyderstwa z jakimi był witany. Za sprawą swojego czynu moskale uznali go za swojego stronnika w imię, czego został uhonorowany znaczną częścią majątku Stolnika. Soplica mógł otrzymać urząd, który oferowali mu targowiczanie jednak zrezygnował z zaszczytów wynikających z przejścia na stronę Rosjan. Miano zdrajcy było dla niego szczególnie dotkliwe gdyż nie czuł się zdrajca i nie zgadzał się na to żeby tak mówiono. Nie miał on, bowiem w interesie zdrady kraju, a jedynie kierował się silnymi uczuciami i upokorzeniem ze strony Stolnika. Zabójstwo stało się momentem przełomowym w życiu Jacka Soplicy, wyjechał z kraju i gdzie tylko mógł bił się za kraj, by choć w części zmyć z siebie hańbę morderstwa. Wyjeżdżając poprosił o wychowanie Tadeusza w Soplicowie i opiekę nad osierocona Zosią córką Ewy. Jacek z dumnego, przepojonego dumą szlachcica stał się człowiekiem uniżonym i pokornym, wstąpił do zakonu i zmienił nazwisko na Robak, co miało symbolizować jego kruchość i słabość.
Bohater Potopu był okrzyknięty zdrajcą ojczyzny dlatego, że stanął po stronie Radziwiłła , jego zdrada była nie do końca świadoma , gdyż kierował się szlachetnymi pobudkami ? zamiarem ratowania ojczyzny. Andrzej dostrzegł przewrotność planu zdrajców, którym nie chodziło o dobro ojczyzny, lecz wyłącznie o prywatę. Ukrył swój gniew i zaplanował zemstę, porwał Bogusława. Książę jednak w drodze ranił go i uciekł. Wierny sługa Soroka opatrzył Kmicica i ukrył go w puszczy w chacie Kiemliczów. Kmicic przybrał nazwisko Babinicz. W drodze na Śląsk zmienił zamierzenia i pojechał do Częstochowy, by ostrzec mnichów przed planami zajęcia klasztoru. W czasie oblężenia odznaczył się dzielnością i poświeceniem, został ranny i dostał się do niewoli. W ucieczce pomogli mu Kiemlicze. Kmicic za swoje zasługi został nagrodzony starostwem upickim.
Porównując dzieje obydwu bohaterów, możemy dostrzec liczne podobieństwa miedzy nimi. Obydwaj popełnili wiele życiowych błędów, za które zostali okrzyknięci zdrajcami. Dążyli jednak do tego, aby odkupić swoje winy i zmienić swoje życie, zewnętrznym znakiem tego była zmiana nazwiska oraz udział w licznych wojnach i bohaterskie czyny, które dały im szanse zdobycia podziwu i szacunku wśród innych ludzi, a tym samym stworzyły szanse rehabilitacji.