Polski hymn Narodowy

Hymn jest to uroczysta pieśń pochwalna lub świąteczna, pierwotnie sławiąca bóstwo, później także bohaterów i ich czyny oraz wielkie idee. Hymn narodowy państwowy jest pieśnią patriotyczną o zasięgu ogólnokrajowym. Polski Hymn Narodowy jest to „Pieśń legionów polskich we Włoszech”, zwana z czasem „Mazurek Dąbrowskiego”, która została napisana przez Józefa Wybickiego w Reggio (Włochy) między 16 a 19 lipca 1797 r. dla uświetnienia uroczystości pożegnania odchodzących z miasta legionistów. Została również w tym czasie po raz pierwszy odśpiewana (prawdopodobnie przez autora) na przyjętą melodie ludową. Marsz był dostosowany do melodii ludowego mazura podlaskiego, gdzie przyjął się natychmiast dzięki trafnemu połączeniu pierwiastków profetycznych z elementami pobudki żołnierskiej.
Tekst ogłoszono po raz pierwszy w Mantui w lutym 1799 r. w gazetce: „Dekada Legionowa”. Tekst pierwotny nie doczekał się współcześnie druku; oba autografy - z archiwów Wybickiego i legionowego - zaginęły podczas II Wojny Światowej. Tekst znany z autografu Wybickiego różni się od obecnie przyjętego („Jeszcze Polska nie zginęła”) drobnymi zmianami i dodatkowymi zwrotkami: czwarta - o „Niemcu, Moskalu”, i ostatnia, szósta - o „Kościuszce”, a także odwrotną kolejnością zwrotek drugiej i trzeciej. Pieśń Legionów szybko przeniknęła do kraju. Jej popularność wzrosła po wkroczeniu armii napoleońskiej; a w 1806 r. ukazał się w Warszawie pierwodruk. Za czasów Księstwa Warszawskiego melodia „Mazurka Dąbrowskiego” była często utrwalana na walcach modnych, wówczas pozytywek. "Mazurek Dąbrowskiego" szybko znalazł się w kraju i był znany we wszystkich trzech zaborach. Przyswoił się szybko dzięki prostej formie i łatwej do zapamiętania melodii. Utwór uzyskał taki rozgłos, gdyż odwoływał się do bliskich każdemu Polakowi wydarzeń takich jak: powrót Czarnieckiego, sukcesy Bonapartego, powstanie kościuszkowskie, zwycięstwa kosynierów pod Racławicami. Bardzo ważną wolę odegrały słowa: "Jeszcze Polska nie umarła, Kiedy my żyjemy." Te słowa uświadamiały Polakom, że mimo utraty bytu państwowego ojczyzna istnieje, w sercach narodu. Były one także motywem do działania wielu Polaków w późniejszym okresie. Kolejny okres popularności „Mazurka Dąbrowskiego” to Powstanie Listopadowe. Pieśń została zakazana w zaborze rosyjskim i pruskim. Mazurek współzawodniczył z kilkoma innymi pieśniami pretendującymi do miana hymnu narodowego: „Boże, coś Polskę...” Antoniego Felińskiego - w latach 1860-62, „Chorałem” (Z dymem pożarów...) Kornela Ujejskiego - od 1846 r. oraz z „Rotą” nazywaną wówczas Hymnem grunwaldzkim (Nie rzucim ziemi, skąd nasz rod...) Marii Konopnickiej napisana w 1910 r. oraz innymi utworami, które powstały pod wpływem wydarzeń dziejowych. Apogeum popularności pieśń ta osiągnęła przez jej przekłady na języki obce, m.in. francuski w 1829 r., niemiecki w 1830 r., angielski w 1833 r. i parafrazy obcojęzyczne. Zyskał przez to wielką popularność międzynarodową. Mazurek Dąbrowskiego publiczne odegrany na trąbce przez pocztyliona na Placu Zamkowym w Warszawie, w kwietniu 1861 r., stanowił zapowiedz kolejnego zrywu niepodległościowego – powstania styczniowego. Podobnie jak w poprzednich walkach niepodległościowych, towarzyszył on w bojach oddziałów powstańczych. Tak jak w czasie powstania listopadowego, tak też w 1863 r. powstały liczne nowe teksty do melodii Mazurka śpiewane w Królestwie, na Litwie i Żmudzi. Jeszcze Polska nie zginęła... Były często ostatnimi słowami wypowiadanymi przez powstańców przed straceniem. Wraz z upadkiem powstania styczniowego Mazurek Dąbrowskiego znów miał przypominać społeczeństwu o obowiązku każdego Polaka – kontynuacji walki o niepodległość. Towarzyszył zesłańcom na Syberii i młodzieży w kraju, która zakładała tajne kółka patriotyczne, uczyła się historii własnego narodu.
W pierwszych latach po odzyskaniu niepodległości żadna z pieśni patriotycznych nie została oficjalnie uznana za hymn państwowy. Po dojściu do władzy legionistów, uważających się za spadkobierców idei i czynów żołnierzy gen. J.H. Dąbrowskiego, „Mazurek Dąbrowskiego” został zatwierdzony jako hymn państwowy w latach 1926-27 przez Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Po II wojnie światowej jako hymn narodowy został oficjalnie zatwierdzony dopiero w 1976 roku. W 1978 r. otwarto w Bedominie pod Kościerzyną, w miejscu gdzie urodził się Józef Wybicki - Muzeum Hymnu Narodowego.Obowiązujący tekst hymnu i jego zapis nutowy zawiera Ustawa Sejmowa z 31 stycznia 1980