Charakterystyka Zenka Wójcika z lektury "Ten Obcy".

Głównym bohaterem lektury pt." Ten Obcy" jest Zenek Wójcik, szesnastoletni chłopak pochodzący z Wrocławia. Jego matka nie żyła, a ojciec alkoholik nie interesował się synem. Dlatego Zenek uciekł z domu, by na własną rękę szukać swojego wuja inżyniera i u niego zacząć nowe, lepsze życie.

Gdy poznajemy Zenka, wyglądem i zachowaniem przypominał życiowego rozbitka, co było zresztą prawdą. Kiedy po raz pierwszy czwórka przyjaciół, Julek, Marian, Pestka i Ula, spotykali chłopca "jego twarz, szyja i ręce miały przykry, szarawy kolor, właściwy ludziom po długotrwałej podróży bez możliwości umycia się i zmiany ubrania. Dawno nie strzyżone włosy, pozbawione połysku przypominały sierść niedożywionego kota". Szybko jednak można było przekonać się, że naprawdę Zenek wyglądał zupełnie inaczej: "Miał chude policzki i szeroko rozłożone, ładne brwi. Po umyciu włosy stały się połyskliwe, a jeden mały kosmyk opadał na czoło".

Zenek był niezwykłą postacią z niezwykłym charakterem, a jego ciało zamieszkiwały dwie zupełnie różne od siebie istoty. Jedna z nich była serdeczna, gotowa do przyjaźni i powierzenia swoich sekretów, a druga zachowywała się obojętnie, kpiąco, chwilami nawet wrogo. Mimo iż często oporny i nieprzyjemny, zdobył serca czwórki przyjaciół, dla których był bohaterem i przykładem do naśladowania, choć nie wszystko to, co robił było dobre. Kradł i sam namawiał do kradzieży młodszych, wiedząc, że robią źle. Lubił udawać dorosłego, często śmiał się z niemądrych wypowiedzi młodszych kolegów. Słuchał innych, ale sam nie był rozmowny.

Jednak w Zenku możemy znaleźć również zalety, nie tylko wady. Był dzielny, dumny i zaradny. Nie fantazjował, twardo stąpał po ziemi. Potrafił przezwyciężać trudy dnia powszedniego i radzić sobie w najcięższych sytuacjach. Chciał pomagać innym, na co dowodem było uratowanie dziecka nieznajomej kobiety z pędzącego wozu czy psa Dunaja. Był uparty i nie rezygnował łatwo z wyznaczonego sobie celu, o czym może świadczyć chęć znalezienia wuja w innym, oddalonym o wiele kilometrów mieście, mimo przeszkód takich jak brak środków do życia i skaleczona noga. Miał różnorodne zainteresowania, a jednym z nich była przyroda. Potrafił bezbłędnie rozpoznać ptaki po głosach, czy barwie piór, znał się także na innych zwierzętach - to on nauczył Ulę jak traktować torturowanego kiedyś psa.

Nie powiedział nikomu z czwórki przyjaciół prawdy, dlaczego uciekł z domu ani dlaczego szuka wujka. Zaimponował im jeszcze bardziej, gdy nie chciał podać swojego imienia do gazety po odważnej akcji uratowania małego dziecka. A tak naprawdę bał się, że gdy ktoś przeczyta jego imię w gazecie, będzie go szukał i kazał mu wrócić tam skąd uciekł - do domu, do ojca pijaka.

Jednak w miarę upływającego czasu spędzonego na wyspie, wśród kolegów i koleżanek, którym mógł zaufać, zachowanie chłopca ulegało zmianie. Zenek Wójcik stawał się coraz bardziej opanowany, mniej uparty i opryskliwy. Zrozumiał, że na Ziemi istnieją ludzie, którym można zaufać. Największy wpływ wywarła na niego Ula, która najlepiej ze wszystkich rozumiała Zenka i ona jedna znała odpowiedzi na pytania, na które nie chciał odpowiedzieć innym.

Myślę, że złe zachowanie Zenka i wszystkie jego wybryki były spowodowane złym traktowaniem w domu. Kradł, by przeżyć i osiągnąć to, co sobie obiecał. Posiadał wiele cech charakteru, które warto jest naśladować. W obecnych czasach często brak nam takiej pewności siebie, na jaką zdobył się Zenek, i dzięki której stał się ulubieńcem "posiadaczy" wyspy.