Pojezierze Suwalskie

Pojezierze Suwalskie jest najbardziej wysuniętym na wschód pojezierzem Polski. Jest ono wschodnia częścią Pojezierza Mazurskiego, a według niektórych źródeł południowo-zachodnia częścią Pojezierza Litewskiego.



Krajobraz Pojezierza Suwalskiego jest typowym krajobrazem młodoglacjalnym.

Elementy tej rzeźby:

- strome i o dużych wysokościach wzgórza i pagóry moren czołowych.

- wysoczyzny moren dennych urozmaicone kemami, ozami i drumlinami

- wąskie i głębokie rynny lodowcowe, często wypełnione wodami jezior

- płaskie, rozległe równiny sandrowe

- liczne i zróżnicowane pod względem kształtu zagłębienia bezodpływowe

- liczne głazy narzutowe



Gleby uzależnione są od rodzaju podłoża. W części środkowej i północnej przeważają gleby brunatne i zbielicowane, rozwinięte na glinach morenowych, a na południu bielice, wytworzone na piaskach i żwirach. Są też gleby mułowo-torfowe i bagienne.



Klimat pojezierza cechuje kontynentalizm:

- długa zima, opóźnienie wkroczenia wiosny i wczesna jesień

- długie zaleganie pokrywy śnieżnej i dominacja opadów w okresie letnim

- najkrótszy w Polsce okres wegetacji – 180-190 dni

- niska średnia temperatura roczna – 6 stopni

- wysokie amplitudy roczne – 23 stopnie



Roślinność: relikty z czasów zlodowacenia, obszar słabo zalesiony ( większe skupiska lasów to Puszcza Romnicka i fragment Puszczy Augustowskiej)

Drzewa: sosna, świerk, brak dębu, buku, jaworu

Dla ochrony najpiękniejszych terenów utworzono Wigierski Park Narodowy.



Charakterystyczne jest występowanie bardzo głębokich, długich i wąskich jezior polodowcowych. Najgłębsze Hańcza, największe – Wigry.

Rzeki są bystre i krótkie, należące głownie do dorzecza Niemna.



Gospodarka: cechy klimatyczne, rzeźba, brak naturalnych surowców (poza drewnem) i uwarunkowania historyczne nie sprzyjają rozwojowi gospodarki, jednak mimo to rolnictwo i rybactwo stanowią podstawową działalność gospodarczą.