"Oda do młodości" Mickiewicza.

"Oda do młodości"
Utwór uznany za szczytowe osiągnięcie poezji filomackiej. Entuzjastyczna pochwała młodości jako boskiej siły, która stworzy "świat ducha".
Wiersz łączy elementy oświeceniowe z romantycznymi.:
Elementy oświeceniowe:

gatunek literacki - oda (podstawowy gatunek liryczny w poetyce klasycznej; patetyczny utwór pochwalny opiewający wybitna postać, wydarzenie, wzniosłą ideę). Jego charakterystyczne cechy:
pochwalny charakter utworu,
apostrofy do uosobionej abstrakcji, "Młodości",
patos,
uczuciowy nieład wyrażający się np. w nieregularności strof i kompozycji,
zdania wykrzyknikowe "Razem, młodzi przyjaciele!",
peryfrazy (omówienia) "Dzieckiem w kolebce kto łeb urwał Hydrze,"
rozbudowane porównania "A jako w krajach zamętu i nocy/ Skłóconych żywiołów waśnią, / Jednym "stań się" z bożej mocy",
wyszukane epitety "kwiat nowości";

Obrazowanie (pełni funkcję perswazyjną: przykład do naśladowania (Herakles); ilustruje tezę "płaz w skorupie" - starzy są egoistami),
mitologiczne motywy (Herakles, nektar, pierwotny chaos),
personifikacje gwałtu i słabości,
alegorie ("gród sławny"; "płaz w skorupie" na trupich wodach);

Idee
wiara w postęp, walka z przesądami,
przyjaźń i solidarność jako szczególnie cenne wartości,
podporządkowanie jednostki zbiorowości, dążenie do szczęścia całej ludzkości jako obowiązek jednostki,
rewolucyjny jakobinizm "gwałt niech się gwałtem odciska".
Elementy Romantyczne.

Temat utworu (pochwała młodości);

Podmiot liryczny:
"ja"("wzlecę", "dzielę");
"my" ("opaszmy", "pchniemy"),
a zatem jednostka utożsamiająca się ze zbiorowością. Jej sposób mówienia: namiętne wezwania (wykrzykniki, wyrażenia nacechowane emocjonalnie, częsty tryb rozkazujący) wskazują na zaangażowanie emocjonalne, poczucie ogromnej siły i pewności. Jest to charakterystyczna dla romantyzmu jednostka nieprzeciętna, o osobowości przywódcy;

Idee:
przeciwstawienie "młodych" - "starym",
ubóstwienie młodości, ukazanej nie jako kategoria biologiczna czy socjologiczna, ale jako siła kreacyjna o boskiej potędze (jak Bóg stworzył "świat rzeczy", tak młodość stworzy "świat ducha"),
wyższość "świata ducha" nad "światem rzeczy",
odrzucenie racjonalizmu ("rozumni szałem"; "łam czego rozum nie złamie") i empiryzmu ("Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga").