"Monachomachia" I. Krasickiego - poemat heroikomiczny

Poemat heroikomiczny, jak już wskazuje sama nazwa tego gatunku literackiego, jest połączeniem poematu heroicznego (eposu) z komicznym (o tematyce błahej, zwykle o charakterze satyrycznym). Jest to więc poemat o śmiesznych bohaterach, poemat parodiujący eposy rycerskie. Parodia to inaczej żartobliwe naśladownictwo. Źródłem humoru bywa zwykle zestawienie ważnych problemów, heroicznych walk z drobnymi sprawami czy postaciami. W "Monachomachii" poeta połączył wielki, patetyczny, wzniosły styl ze sprawami małymi, komicznymi. Już samo zestawienie określeń "wojnę domową, śpiewem, wojnę mnichowską" brzmi zabawnie, bo chodzi tu przecież o zwykłą bijatykę między zakonnikami. Opisując ową bijatykę stosuje styl pełen patosu, używa porównań homeryckich i podobnych określeń.

Bójki opisuje jak prawdziwe sceny batalistyczne i wprowadza elementy mitologiczne (przywołując grecką boginię niezgody). Postaci przedstawione są karykaturalnie. A oto inne cechy, które decydują o wartościach artystycznych "Monachomachii" jako poematu heroikomicznego:
- plastyka i wyrazistość przedstawionych postaci i sytuacji (dynamika i obrazowość w ukazaniu bójki zakonników)
- dowcip i humor
- operowanie ironią, która "bez żółci łaje, przystojnie nie dąsa", a więc ironią zabawną, pogodną, bez złośliwości i sarkazmu
- zwięzłość i lapidarnośc języka (liczne sentencje molarne i uniwersalne sformułowania:
"Nie wszystko złoto, co się świeci z góry"
"Prawdziwa cnota krytyk się nie boi"
"Zewnętrzna postać nie czyni natury"
"I śmiech niekiedy może być nauką,
Kiedy się z przywar, nie z osób natrząsa".
- utwór pisany jest kunsztowną strofą 8 - wersową zwaną oktawą, o charakterystycznym układzie rymów: ab, ab, ab, cc.