Obraz krainy dzieciństwa Adama Mickiewicza w "Panu Tadeuszu" i Stefana Żeromskiego w "Ludziach Bezdomnych".

Dzieciństwo to magiczny okres w życiu człowieka. Każdy maluch pragnie wtedy poznawać świat zadaje nurtujące go pytania i nabywa różnych umiejętności. Jest to czas który wpływa na naszą przyszłość i wszelkie podejmowane decyzje. Dzieciństwo kojarzone jest zazwyczaj z beztroską, brakiem odpowiedzialności, zabawą i nauką podstawowych czynności. Lecz czy po głębszym zastanowieniu się można powiedzieć że taki właśnie czas pięknych beztroskich dni przechodzi każdy człowiek, od narodzin do osiągnięcia dojrzałego wieku? Niestety ta nie jest, niektórzy borykają się z przeciwnościami losu od samego poczęcia.

W epopeji Adama Mickiewicza Pt. ?Pan Tadeusz? taki właśnie piękny okres dzieciństwa można dostrzec. ?Pan Tadeusz? powstał w latach 1832-1834, a więc w okresie Wielkiej Emigracji po upadku powstania Listopadowego. Klęska ta pogłębiła rozpacz wielu polaków i doprowadziła do ogólnego zwątpienia w sens walki o niepodległość. Poeta pod wpływem tychże wydarzeń stworzył wielką epopeję. Wpłynęła na to przede wszystkim tęsknota poety za ojczyzną, za ?krajem lat dziecinnych?. Mickiewicz przedstawił nam swoje lata dzieciństwa jako arkadię (raj), wyidealizowane miejsce pełne bliskich mu ludzi, pamiątek i szczęśliwych przeżyć. Ten ubogi i ciasny kraj był dla Mickiewicza ostoją radosnego życia, krainy bez bólu i cierpienia gdzie każdy kamień i strumyk był mu znany i kochany.

Kraj ten został opisany jako szczęśliwy piękny świat. Poeta wiódł w nim beztroskie życie. Na każdym kroku spotykał przyrodę obfitującą w światło i żywe kolory. Całym światem była łąka, po której swobodnie biegał. Znał tam tylko kwiaty które oznaczają piękno i dobro. Nigdy nie spotkał zła. Miejsce to kojarzy mu się przede wszystkim z rodziną i najbliższymi sąsiadami, którzy zawsze byli dla siebie mili i serdeczni, a przede wszystkim zżyci z sobą. Wieś była jedną wielką rodziną, nie było sporów a wszyscy pomagali sobie nawzajem. Bohaterowie opisani przez poetę są niemal idealni jak również opisany w nim świat.

Zupełnie inny świat dzieciństwa pokazał nam Stefan Żeromski w utworze ?Ludzie bezdomni? Główny bohater Judym urodził się w Warszawie w nędznej dzielnicy, w obskurnym mieszkaniu. Syn alkoholika, szewca i chorej kobiety. Wspomina okres zabawy w rynsztoku i pijackich awantur. Dom w przeciwieństwie do Mickiewicza wspomina zdecydowanie negatywnie. Sutenera z wilgotnymi ścianami i pełnej śmierdzącej pary. Ojciec wiecznie pijany, matka wiecznie chore. Jego świat to zepsucie i nędza. Po śmierci matki Tomaszem opiekowała się ciotka, kobieta lekkich obyczajów.

Bohater mimo wielu upokorzeń przełamał się. Udało mu się zdobyć wykształcenie medyczne i wyjechać do Paryża. Po powrocie do kraju i choć minęło sporo czasu obraz miejsc dzieciństwa nie uległ zmianie. Ludzie nadal mieszkają w obskurnych ?budach? w warunkach urągających (upokarzających) podstawowym zasadom higieny. Marnie wyposażone izby, zamieszkujące wielodzietne rodziny. Charakterystyczny fetor rynsztunków ostrzega przed stałym zagrożeniem chorobami. Wspomina z dzieciństwa ?Mała Ojczyzna? doktora Judyma jest miejscem odrażającym, odpychającym i zaniedbanym pod każdym względem, jest miejscem marginesu społecznego.

Obraz dzieciństwa jest najwspanialszym momentem naszego życia. To właśnie od niego zależy nasze przyszłe obcowanie z innymi, czy radzenie sobie z różnego rodzaju problemami. Tak też było w przypadku ?Pana Tadeusza?. Z dala od polskich ziem czuł się samotny i klęska (powstanie listopadowe) pognębiła rozpacz wielu polaków. Zamierzeniem Mickiewicza było złagodzenie bólu i żalu przez ukazanie optymistycznej wizji ojczyzny aby utrwalić piękny obraz świata. Jak zauważyliśmy ciężkie dzieciństwo może wpłynąć