Interpretacja wiersza "Żagluga" Adama Mickiewicza.

Sonet „Żegluga” składa się z dwóch części: opisowej i refleksyjnej. Ma stałą budowę: pierwsza i druga zwrotka po cztery, trzecia i czwarta po trzy.

Część opisową można podzielić na dwie części. Pierwsza rozpoczyna się dynamicznym opisem morza: „Szum większy, gęściej morskie snują się straszydła”. Aby ukazać i podkreślić nerwowe napięcie autor zastosował: spiętrzenie czasowników („snują się”, „wbiegł”, „gotujcie się”, „rozciągnął się”, „zawisł”), powtórzenie („majtek wbiegł na drabinę”, „wbiegł”), apostrofę („Majtek wbiegł na drabinę, gotujcie się, dzieci!”) i porównanie („Wbiegł, rozciągnął się, zawisł w niewidzialnej sieci,/ Jak pająk czatujący na skinienie sidła”). Dzięki środkom stylistycznym poeta uzyskał efekt dynamiki i narastającego niepokoju.

Druga zwrotka jest nie mniej dynamiczna. Autor opisuje w niej zachowanie okrętu. Wykorzystane są środki stylistyczne: powtórzenie (Wiatr! - wiatr!), nagromadzenie czasowników w czasie teraźniejszym („dąsa się”, „zrywa”, „przewala się”, „nurkuje”, „wznosi”, „zdeptał”, „leci”, „sieka”, „chwyta”), ograniczenie epitetów („pianista zamieć” wskazuje na ruch), zoomorfizacja („dąsa się”, „zrywa z wędzidła”, „wznosi kark”, „zdeptał fale”, „wiatr chwyta pod skrzydła”). Część opisowa ukazała sytuację na okręcie oraz sytuację samego okrętu.

Do ukazującej morski żywioł części opisowej nawiązuje część refleksyjna. Podmiot liryczny wyraża przepełniające go uczucie radości euforii towarzyszącej poczuciu wolności („Lekko mi! rzeźwo! lubo! Wiem, co to być ptakiem.”). Podmiot liryczny łatwo ulega nastrojowi. Pęd statku cieszy go, a nie przeraża. Jest zachwycony nieoczekiwaną przygodą i tym, że może poczuć się wolny.