Odwołując się do przytoczonych fragmentów "Mitu Syzyfa" i "Dżumy", przedstaw koncepcję losu ludzkiego w ujęciu Alberta Camus

Informacje wprowadzające:
1.1. esej A. Camusa z 1943r. "Mit Syzyfa" jest ilustracja jego poglądów na temat losu ludzkiego
1.2. punkt wyjścia do rozważań stanowi mityczna postać Syzyfa

Mit Syzyfa:
2.1. sytuacja Syzyfa:
2.1.1. narracja skupiona na jego cierpieniu
2.1.2. bardzo plastyczny i szczegółowy opis jego wysiłku
2.1.3. absurdalność tego wysiłku (głaz po wtoczeniu go na góra spada)
2.2. postać Syzyfa:
2.2.1. pokazany w trakcie ogromnego wysiłku, w którym bierze udział każda część jego ciała
2.2.2. w jego psychice widoczne są uczucia typowe dla ludzi, a nie dla bogów ("bezsilny, zbuntowany")
2.2.3. Syzyf nie może zmienić swego losu
2.2.4. mimo absurdalności wysiłku nie jest pokonany, jest w pewnym sensie zwycięzcą
2.2.5. jego zwycięstwo wynika ze świadomości i akceptacji swego przeznaczenia
2.2.6. Syzyf jako człowiek szczęśliwy
2.3. wnioski:
2.3.1. "Szczęście i absurd są dziećmi tej samej ziemi, są nierozłączne"
2.3.2. życie ludzkie jest absurdem: człowiek jest skazany na niesienie brzemienia
2.3.3. postawą godną człowieka nie jest ucieczka lub poddanie się, ale pogarda wobec przeznaczenia, a więc świadome przyjęcie go w imię "wyższej wierności,(...)"
2.3.4. szczęściem człowieka nie jest pozbycie się ciężaru, ale walka
2.3.5. jest to postawa heroiczna.

Dżuma
3.1. objaśnienie sytuacji:
3.1.1. mieszkańcy Oranu świętują, ponieważ uznają epidemię za pokonaną
3.1.2. na tym tle wyróżnia się postać doktora Rieux
3.2. odmienne postawy wobec zaistniałej sytuacji:
3.2.1. miasto:
3.2.1.1. oficjalne zabawy
3.2.1.2. sztuczne ognie
3.2.1.3. okrzyki radości
3.2.1.4. zapomnienie o minionym niebezpieczeństwie i o ludziach, którzy stali się jego ofiarami
3.2.2.doktor Rieux:
3.2.2.1. doświadczanie bólu
3.2.2.2. świadomość zagrożenia beztroskiej radości
3.3. przyczyny różnic:
3.3.1. miasto:
3.3.1.1. mieszkańcy Oranu - najczęściej ludzie, którzy w obliczu dżumy przyjmowali postawę bierną
3.3.1.2. byli bezsilni wobec ogromu nieszczęścia
3.3.1.3. często zachowywali się tak, jakby zarazy nie było
3.3.1.4. próbowali wyciągnąć z niej korzyści dla siebie
3.3.2. doktor Rieux:
3.3.2.1. człowiek, który przez cały czas trwania dżumy walczył z nią pomimo świadomości ponoszenia klęski
3.3.2.2. po zakończeniu epidemii podjął inny wysiłek: "postanowił napisać opowiadanie..."
3.3.2.3. dr Rieux jako jedyny ma świadomość, że walka ze złem nigdy się nie kończy ("bakcyl dżumy nigdy nie umiera ...")
3.3.2.4. wiedza o istniejącym zagrożeniu nie powoduje zaniechania walki
3.3.2.5. Rieux pomimo swej postawy nie jest kreowany na herosa
3.3.2.6. solidaryzuje się z ludźmi nieświadomymi zagrożenia, usprawiedliwiając ich tym, że "ludzie są zawsze tacy sami" i widząc w nich "siłę i niewinność", czyli umiejętność zapominania
3.3.2.7. sam bierze na barki brzemię odpowiedzialności

Wniosek:
postać doktora Rieux jest przedstawiona jako współczesny odpowiednik Syzyfa. Obu bohaterów łączy świadomość absurdu, w jaki uwikłany jest człowiek, i nieuchronnej porażki. Heroizm polega na podejmowaniu walki pomimo wszystko. Kategoria zwycięstwa zawiera się w poczuciu odpowiedzialności za swoje człowieczeństwo w dorastaniu do prawdy, że "w ludziach więcej rzeczy zasługuje na podziw niż na pogardę"

opracowała: Małgorzata Młynarczyk ;)