"Ars Poetica" analiza i interpretacja.

W utworze Ars Poetica podmiot liryczny zwraca się do ludzi, którzy interesują się literaturą i mają z nią jakikolwiek kontakt. Określa rolę i zadania poezji. Osoba mówiąca tęskni za idealną formą będącą czymś pomiędzy prozą, a poezją pozwalającą lepiej zrozumieć czytelnikowi autora. W kolejnych strofach podmiot przekonuję, że poezja jest nieprzewidywalna i nawet sam poeta nie wie, co będzie efektem jego pracy. Swoje utwory porównuje do tygrysa, który wyskoczył z jego ciała. Według podmiotu natchnienie powinno wypływać z serca, a utwory mają być tworzone nie dla sławy, lecz dla przekazania poglądów ich twórcy. Wewnętrzny głos dyktuje poecie to, co ma pisać.
Następnie zadaje pytanie, jaki normalny człowiek chciałby, aby jego usta i ręka były kierowane przez demony. Na coś takiego narażony jest właśnie poeta. Podczas tworzenia utworu ujawniają się tłumione wewnątrz myśli i instynkty. Autor może wyrazić samego siebie, jest dumny z tego, że jest poetą, ale nie może przerwać procesu tworzenia, ponieważ wewnętrzne głosy podpowiadają mu ciągle jak wyrazić to, co tkwi w nim.
W kolejnych zwrotkach podmiot mówi o zmianie roli literatury. W przeszłości jej głównym celem była pomoc ludziom. Pomagała w znoszeniu cierpienia i pokonywaniu trudności, natomiast teraz stała się czymś kompletnie niezrozumiałym dla zwykłego człowieka. Współczesną literaturę nazywa ?dziełami pochodzącymi prosto z psychiatrycznej kliniki?.
W końcowej fazie utworu podmiot liryczny utożsamia się ze wszystkimi ludźmi mówiąc, że świat jest ?inny niż się nam wydaje?. Ludzie w rzeczywistości zachowują się inaczej tłumiąc swoje prawdziwe myśli. Poezja przypomina nam jak trudno nie zmienić się pod wpływem innych. Ostatnia zwrotka to stwierdzenie, że utwór nie jest poezją. Wyraża jedynie nadzieję, że to te dobre duchy mają największy wpływ na poetów.