Subkultury młodzieżowe

Subkultura- określa grupę społeczną i jej kulturę wyodrębnioną według jakiegoś kryterium np. zawodowego, etnicznego, religijnego itp. Subkultura jest segmentem kultury i nie podlega wartościowaniu na wyższą czy niższą. Subkulturę tworzą grupy, które wypracowały swoje, swoiste, zachodzące wyłącznie w ich obrębie, normy. Świadczy chociażby o tym specyficzny język, gwara środowiskowa.
Subkultura młodzieżowa - nazwa grupy młodzieżowej, w której normy obyczajowe, zasady postępowania, ubiór, odbiegają od norm reszty społeczeństwa.

Ruch hippisowski, hippisi, dzieci kwiaty
Historia powstania ruchu.
Za datę pojawienia się ruchu hipisowskiego w Stanach Zjednoczonych przyjmuje się 14.01.1967 roku. Tego dnia w Golden Gate Park w San Francisco odbyło się „Pierwsze światowe połączenie człowieka”. W zebranym tłumie krążył Święty Mikołaj rozdający LSD i marihuanę.
Idee hipisów.
Jedną z podstawowych idei hipisów było wyzwolenie, pojmowane jako uwolnienie jednostki od nakazów społeczeństwa. Hipisi nie chcieli podejmować zwykłych ról społecznych, nie przestrzegali "świętych norm społecznych". Swoją nonszalancją i odrzucaniem powszechnych wartości podważali i odrzucali ich znaczenie. Proklamowali bunt młodych przeciwko światu dorosłych ”nie wierzcie nikomu po trzydziestce” i jego instytucjom. Wiązała się z tym ucieczka od poboru wojskowego i publiczne palenie kart mobilizacyjnych. Odrzucali normy społeczne oparte na konsumpcji, rywalizacji i materializmie. Również swoboda seksualna była wyzwoleniem od sztucznie narzuconych norm moralnych. Hipisi widzieli wartość każdej istoty ludzkiej - każdej osobowości. Krytykowali wszelką rywalizację, która skłania do patrzenia na innych jak na swoich potencjalnych przeciwników. "Ludzie są braćmi, świat jest dostatecznie duży dla wszystkich". Hipisi nie uznawali żadnej hierarchii, stąd w ruchu trudno dostrzec struktury organizacyjne. Nie było przywódców ani podwładnych. Stosunki były oparte na przyjaźni i koleżeństwie. Hipisi traktowali siebie jak braci i siostry, gdyż łączyła ich wspólna świadomość, wiara.
Strój, muzyka i narkotyki w życiu hipisów.
Mimo akcentu tego ruchu na zwalczanie obowiązujących konwencji ubioru, sam także wykreował specyficzny strój. Prosty i niedrogi, a zarazem zmysłowy, wskazywał na pokrewieństwo z naturą. Ten ubiór wyrażał wolność, a także jednolitą osobowość; nie ukazywał różnic bogactwa czy statusu. Wyrażał wspólnotę pewnych podstaw i wartości. Długie włosy dopełniały strój, który składał się zazwyczaj z kolorowych kwiecistych bluzek, często z rozszerzanymi rękawami, zniszczonych i podartych jeansów z szerokimi nogawkami, u kobiet z długimi, barwnymi spódnicami. Nieodłącznym atrybutem były tanie ozdoby. Grupa tak ubranych ludzi sprawiała wrażenie niezwykle barwnej i beztroskiej.
Głównym środkiem wyrazu hipisów była muzyka. Powstała ona z materiału, który już istniał: bluesa. rock and rolla, muzyki ludowej. Wyszła ona na ulicę, co było nowością, a dodatkowo jako pierwsza zastosowała instrumenty i wzmacniacze elektroniczne, przez co stała się głośna i przenikliwa, docierając do szerszej rzeszy odbiorców. Najsłynniejszym z nich stał się festiwal Woodstock w 1969 roku.
Warto zaznaczyć, że podczas całego festiwalu nie zanotowano ani jednego przypadku kradzieży, rozboju czy gwałtu. Woodstock stał się legendą. Nie sposób mówić o ruchu pomijając narkomanię, która odegrała dużą rolę w jego istnieniu, przyczyniając się pośrednio do jego upadku.. Początkowo LSD zażywane było w celu rozwoju wewnętrznego, a jego przyjmowanie ściśle kontrolowane. Wkrótce narkotyk ów stał się bardzo popularny wśród hipisów, do tego doszły jeszcze inne środki pobudzające. Wspólne zażywanie narkotyków było popularne podczas spotkań hippisów, nie było jednak zasadą wszechobecną w ich społeczności. Brano szczególnie marihuanę, haszysz, i psychodeliki, takie jak syntetyczny LSD-25.
Konsekwencjami istnienia tego ruchu stało się rozszerzenie zasięgu ruchów pacyfistycznych i ideologii ekologicznych, zainteresowanie duchowością Wschodu, krytyka wyścigu szczurów, konformizmu i wszelkiego konsumpcjonizmu. Ruch ten przyczynił się do rozpowszechnienia substancji psychoaktywnych.

Punk– kontrkultura młodzieżowa czy wręcz kultura alternatywna zapoczątkowana w połowie lat 70. XX w., w różnych swoich przejawach istniejący do dziś. Generalnie, punk, którego początkowym założeniem był brak jakiejkolwiek ideologii, w miarę upływu czasu przekształcał się w ruch społeczno-polityczny wymierzony przeciwko instytucjom, które, jak uważali członkowie ruchu, ograniczają wolność i niezależność człowieka. Negacja wszelkich form rządów doprowadziła do przyjęcia przez znaczną część punków ideologii anarchistycznej w jej licznych odmianach. Bardzo często poglądy osób uważających się za punków zbieżne są z poglądami lewicowymi lub skrajnie lewicowymi. W krajach o przeszłości komunistycznej (np. Polska) tendencja ta jest jednak słabiej zauważalna. Oczywiście niektórzy świadomie odrzucają całą ideologiczną otoczkę, próbując nawiązać do pierwotnego rozumienia pojęcia punk, inni zaś koncentrują się tylko na muzyce, nie zdając sobie sprawy, że stanowi ona tylko fragment szerszego zjawiska.

Gitowcy- Zjawisko rdzennie polskie, pojawiło się na początku lat 70 –tych. Gitowcy tworzyli niewielkie społeczności akcentujące siny związek ze swoim miejscem zamieszkania. Rdzeniem ideologii gitowców był dychotoniczny podział na ludzi - jak nazywali siebie samych – i frajerów. Frajerów należy eksploatować w każdy możliwy sposób. Git – ludzie to „swoi”, wszyscy inni to obcy. Ze szczególną brutalnością odnosili się do hipisów. Wśród gitowców obowiązywał kult siły fizycznej i twardego charakteru. Istotna cechą, która wyróżnie git – ludzi, jest posługiwanie się specjalną mową – grypserą.

Skinhead - kontrkultura powstała na początku lat 60. XX wieku w Wielkiej Brytanii. Jej nazwa wywodzi się od tego, że najbardziej charakterystycznym wyróżnikiem tej grupy jest noszenie bardzo krótkich, wygolonych blisko skóry, włosów na głowie. Pierwsze grupy skinów wywodzą się z fuzji modsów (młodzi angielscy moderniści zafascynowani modą i skuterami, wywodzący się z klasy robotniczej) i rudeboys (jamajskich chuliganów - stylizujących się na gangsterów z lat 50.) którzy przyjeżdżali do Anglii przywożąc ze sobą nową muzykę z Karaibów. Obydwie grupy, przypadkowo podobne do siebie, oddziaływały na siebie nawzajem, tworząc w połowie lat 60. XX w. pierwotną postać nowej subkultury.
Skinheadzi tradycyjni jeździli skuterami (najlepiej i najmodniej Vespy lub Lambretty) i ubierali się elegancko z zachowaniem ostrego minimalistycznego szlifu (proste spodnie marki Levi's, polówki, kraciaste koszule, kurtki typu Harrington, baranie kożuchy oraz płaszcze typu Crombie).

Hip-hop to ruch kulturowy, rozpoczęty przez Afroamerykanów i Latynosów we wczesnych latach 70. X w. Cztery główne aspekty, bądź "elementy", kultury hip-hop to rapowanie, DJing, graffiti, i b-boying (znany też jako breakdance). Piąty, dodatkowy element to beatbox.
Muzyka- Niektórzy twórcy tworzą muzykę hip-hopową od początku do końca, podstawową dla hip-hopu jest jednak technika samplowania, polegająca na zapętlaniu i miksowaniu niewielkich fragmentów dźwiękowych, zaczerpniętych z płyt innych wykonawców bądź to z zestawów próbek(sampli), przygotowanych specjalnie do tego typu zastosowań. Ta metoda komponowania, wbrew pozorom daje nieraz znakomite rezultaty.
Graffiti- Malowanie i pisanie po murach bloków, kamienic, budynków publicznych, na stacjach metra i po wagonach pociągów powiązane z innymi rodzajami hiphopowej aktywności. Przeważnie odbywa się to bez zgody właściciela malowanego obiektu, a więc przez "establishment" uznawane jest za przejaw wandalizmu.
Taniec- Z prywatek Bronksu i Harlemu wyrósł kolejny składnik kultury hip hopu: breakdance. Wyłonił się on dzięki wprowadzeniu przez DJa Herca techniki wydłużania za pomocą dwóch egzemplarzy tej samej płyty tzw. break (czyt. brejk), czyli fragmentu utworu z bogatą linią perkusyjną stanowiącego swego rodzaju chwilowe "złamanie" stałej rytmiki utworu. Rozpoczęcie przez DJa zapętlania breaka było jednoczesnym sygnałem dla b-boys i b-girls (b pochodzi od break) by rozpoczęli swój taniec. Jego wykonawcy przykuwają uwagę płynnymi ruchami, gimnastyczną sprawnością i figurami akrobatycznymi. Widowiskowości dodaje niewielka powierzchnia, na której realizowane bywają najbardziej nawet skomplikowane układy. Mieszanka różnorodnych wpływów kulturowych wzbogacała breakdance o nowe kroki i triki.

Skate- Skaterzy uważani są powszechnie za kontrkulturę, obejmującą modę, styl życia i muzykę (skate punk) oraz skatecore. Pierwotnie wizerunek skatera był buntowniczy i nonkonformistyczny, taki wizerunek propagował m.in. założony w 1981 magazyn "Thrasher". Zdecydowanie łagodniejszy image skaterów prezentowany był w konkurencyjnym magazynie "TRANSWORLD SKATEboarding". Kultura skate prezentowana była m.in. w rozlicznych wideoklipach muzycznych (NOFX, Unsane, Sonic Youth) i filmach (Dishdogz, Ultimate X). W Polsce kultura skate często jest mylona i błędnie kojarzona z kulturą hip-hopową.

Rockersi - subkultura silnie działająca w latach 1958 - 1965, głównie w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Swój styl oraz nazwę zaczerpnęli z rock'n'rolla, muzyki społecznie nie akceptowanej w tamtym okresie. W USA były to grupy o charakterze gangów ulicznych zajmujących się rozbijaniem zabaw w klubach w lepszych dzielnicach. Rockersi ubierali się niechlujnie, afiszowali swoją niższość oraz nieprzystosowanie do reguł i systemu. Byli fanami tradycyjnego, możliwie najprostszego brzmienia rockowego. Ideologia rockersów charakteryzowała się pogardą wobec wzorów i norm, odrzuceniem pościgu za karierą i chęci stabilizacji, brakiem dążenia do pokonywania społecznej drabiny. Żyli z dnia na dzień. Wyznawali kategorię nieustannej walki, zasadę: silniejszy i bardziej cyniczny zwycięża. Rockersi nosili długie włosy (tzw. kaczy kuper), ubierali się niedbale, charakterystyczne cechy ich ubioru to podarte dżinsy i czarne kurtki. Byli typową grupą outsiderów, która wycofywała się ze społeczeństwa albo przyjmowała wobec niego postawę agresywną.

Metalowcy – subkultura lub kontrkultura powstała w latach 70. XX wieku, zgromadzona wokół muzyki heavymetalowej i jej podgatunków. Najpopularniejszą fryzura są długie włosy. Spotykane są jednak i inne trendy – zależnie od słuchanej opcji metalu m.in.. dredy, farbowane na czarno. Mimo iż bardzo często opinii publicznej metal kojarzy się z satanizmem, nie można mówić o w miarę jednolitej ideologii metalowców, głównie ze względu na różnorodność tematyki utworów. Generalnie metale są to ludzie otwarci o liberalnych, bardzo tolerancyjnych poglądach, dla których niezwykle ważną wartością jest wolność. Jeżeli chodzi o podejście do religii, znaczna część metali to agnostycy, ateiści, deiści czy neopoganie, niemniej jednak nietrudno spotkać metalowców związanych z różnymi odmianami satanizmu.

Grunge charakteryzuje się dość ponurym nastrojem, naładowanym często złością, frustracją, goryczą i ostrą negacją zastanej rzeczywistości. Charakterystyczne dla tego stylu są też klimaty autodestrukcji i nienawiści do samego siebie. Skłonności te są czasami wyrażane w tekstach i muzyce pełnej agresji, buntu i ostrych brzmień, czasem wręcz przeciwnie w formie powolnych, naładowanych rezygnacją i zniechęceniem ballad "psychodelicznych". Często występują tu też teksty pełne gryzącej ironii i autoironii, nierzadko połączone z rozmaitymi eksperymentami formalnymi, ale zawsze czynionymi wyłącznie za pomocą "standardowych" instrumentów rockowych. Niektórzy krytycy muzyczni nazywają ten styl "muzyką dzieci z rozbitych rodzin". Z Grungem jest też związana swoista moda. W "klasycznym" wariancie cechuje się ona noszeniem starych, spranych czarnych jeansów, za dużych, bardzo luźnych, flanelowych koszul z podwiniętymi rękawami, zwykłych trampek, długich włosów, małych kolczyków w uszach i charakterystycznych, małych, spiczastych bródek.

Mods - subkultura młodzieżowa powstała w Wielkiej Brytanii z początkiem lat 60. Modsi wywodzili się głównie ze środowisk robotniczych. Charakteryzowali się pedantycznym sposobem ubioru, ulicznym życiem, nienawiścią do edukacji, zainteresowaniem najnowszymi trendami mody oraz muzyką eksperymentalną. Często nosili bujne włosy bądź to ścięte na sposób "studencki", bądź też ułożone w ekstrawaganckie fryzury. Lubili szokować pełnym jaskrawych barw, krzykliwym i prowokującym wyglądem. Chętnie opowiadali się za hasłami związanymi z rewolucją seksualną.
Gusta muzyczne modsów oscylowały między rock and rollem, ska , rythm and bluesem, modern jazzem, beatem, popem a hard rockiem . Modsi stworzyli ciekawą mieszankę nowoczesnych nurtów w muzyce i elementów muzyki starego pokolenia. Entuzjastycznie przyjmowali dziwactwa sztuki awangardowej.

Dresiarze- to najczęściej osoby (głównie płci męskiej) bardzo zakompleksione. Obawa przed uznaniem za słabeusza sprawia, że dresiarz zrobi wszystko, by otoczeniu pokazać jaki to on jest silny. Obawa ta najczęściej ma swoje korzenie w domu rodzinnym. Brak uwagi ze strony rodziców sprawia, że czuje się nic niewarty, szuka więc uznania wśród kolegów z podobnymi problemami. Niezależnie jednak od powodu i środowiska powtarza się pewna zależność; im groźniej wyglądają, tym bardziej czują się bezradni wobec otaczającej ich rzeczywistości. Poczucie bezradności przechodzące w strach często przeradza się w agresję, gdy osoba z kompleksami widzi inną osobę bez kompleksów. Poczucie siły niestety nie jest w stanie zdusić świadomości że ukryte pragnienia spokoju i harmonii są prawie nieosiągalne. Tak więc dresiarze z przekonania poszukują dobroci, życzliwości, niestety sami siejąc dookoła nienawiść, nie mają szans by te ukryte pragnienia urzeczywistnić. Słuchają techno i muzyk elektronicznych. Najczęściej ogoleni na łyso, lub mający włosy pokryte żelem, postawione w tzw. "igiełki". Ubrani, jak sama nazwa wskazuje, w sportowe dresy. Dresy obowiązkowo muszą być firmowe (np. Adidas, Nike) oraz posiadać paski. Dominującymi butami są adidasy w kolorach tęczy.

Pseudokibice piłkarscy czyli szalikowcy- jest to przede wszystkim młodzież wywodząca się z marginesu, nie mająca określonego statusu społecznego. Cechuje ich przede wszystkim poczucie bezkarności, a zażywane środki narkotyczne i picie alkoholu pobudzają do agresji. Uważa się, że są to ludzie, którzy nie potrafią sami stanąć na własnych nogach, ale muszą być prowadzeni. Potrafią zaistnieć tylko w grupie, pojedynczo są bezradni jak dzieci. Psychologia tłumu sprawia, że dla szalikowców kibicowanie określonej drużynie stanowi czynnik potwierdzenia grupowej tożsamości. Nie liczy się gra, sport, zawody, ale to, czy dana grupa potrafi się czymś wyróżnić z tłumu.
Agresywne zachowania są właśnie próbą zwrócenia na siebie uwagi, aby poczuć się przez chwilę kimś ważnym. Uzbrojeni w kastety, noże, brzytwy, łańcuchy czy inne przedmioty budzą respekt otoczenia. Dla szalikowca mecz nie jest formą rozrywki jako takiej, ale pretekstem do wyrażenia agresji wobec innych. Konkurencyjna drużyna wraz z jej kibicami to wróg. Często zdarza się, że akcja ta przeradza się w bijatykę lub co najmniej agresywne gesty. To prymitywne wyładowywanie swoich emocji prowadzi do tworzenia się grup przestępczych. Udział w tego typu akcjach kończy się niekiedy dla młodego człowieka kalectwem a nawet śmiercią.
Największa aktywność szalikowców przejawia się w grupie. Ma wtedy charakter zbiorowy; wspólny styl, śpiew, skandowanie okrzyków, gesty wykonywane jednocześnie, strój czy wulgarny język. Najważniejszymi momentami dla szalikowców są: dojazd na mecz, podczas którego manifestują oni swoje sympatie i antypatie do poszczególnych drużyn i czas po meczu, kiedy to wyładowują swoją agresję z powodu porażki lub ekstazę z powodu zwycięstwa. Wtedy wszczynają burdy na stadionie i w drodze powrotnej. Aktywność szalikowców przejawia się również w tzw. graffiti czyli niecenzurowanych napisach na murach pod adresem przeciwników klubowych. Jest to subkultura sytuacyjna, bo szalikowcem nie jest się na co dzień, ale w dniu meczu.