Literackie obrazy śmierci rycerza – Roland i Emilia Plater.

Literackie obrazy śmierci rycerzy. Zinterpretuj symbole i znaki, którymi posłużyli się autorzy, kreujac obraz śmierci rycerzy.

„Pieśń o Rolandzie” i „Śmierć pułkownika” to utwory, które opowiadają o bohaterach odważnych i o ich czynach pełnych poświęcenia dla ojczyzny. Opisują również ich śmierć i choć napisane zostały w zupełnie innych epokach to można zauważyć miedzy nimi wiele podobieństw, jednak różnice też się pojawiają.

Akcja „Pieśni o Rolandzie” rozgrywa się w wąwozie pirenejskim, gdzie rycerze Karola Wielkiego walczyli z poganami (Baskami). Roland jak każdy rycerz średniowieczny stawiał honor na pierwszym miejscu w swoim życiu, nie posłuchał wiec rady Oliviera, który zachęcało do wezwania na pomoc reszty wojska Karola Wielkiego. Bohater skazał swych poddanych na pewną śmierć. Po walce ciężko ranny Roland czując, że czeka go śmierć ostatkiem sił wychodzi na wzgórze – co ma symbolizować bliskość z Bogiem i chwałę, wyższość nad przeciwnikami. Tam próbuje zniszczyć swój miecz zwany Durendalem aby nie zhańbiły go ręce pogan. Ostatecznie kładzie się na twarz odwracając twarz w stronę wrogów na znak iż się ich nie bał, modli się za siebie, poddanych i ojczyznę oraz ściąga rękawice i oddaje ja Bogu na znak złożenia lenna (swego życia). Później składa ręce (znak chrześcijaństwa) i opuszcza głowę na ramię (jak Chrystus) umiera jak sam męczennik. Po jego duszę Bóg zsyła aniołów. Anonimowy autor eposu dużo miejsca poświęcił opisowi śmierci Rolanda, ubarwił ją i wystylizował na iście bohaterską i chwalebną.

Z kolei w „Śmierci pułkownika” bohaterką jest Emilia Plater, która walczyła w powstaniu listopadowym. Akcja rozgrywa się w „głuchej puszczy”, w chacie leśnika. Mickiewicz , aby ukazać ludziom potęgę i sławę pułkownika używa porównania do Czarnieckiego, wymienia spory arsenał broni dobrego wojaka, wspomina o tym, jak bardzo ceni swojego konia i mundur. Żołnierze byli mu wierni i pragnęli towarzyszyć w godzinie śmierci, pułkownik musiał wiele zrobić dla mieszkańców okolicznych wsi gdyż bardzo go żałowano, modlono się za jego duszę i płakano. Ta scena w wierszu jest przedstawiona bardzo wzruszająco. Trzeba też zwrócić uwagę na księdza to znak, że pułkownik był wierzący i chciał powierzyć swe życie Bogu. „Z rannym świtem dzwoniono w kaplicy” - w ten sposób ogłasza się śmierć bardzo ważnych i zasłużonych osób, tu wyróżnienie Emilii Plater. Odkrycia twarzy i tym samym prawdziwej tożsamości pułkownika nie dokonuje konkretna osoba, jest to narrator, który wydaje się patrzeć na całą sprawę z góry.

Odkrycie, że pułkownik to kobieta nie zmienia faktu, że nadal żegna się go z chwałą i należną czcią. Jednak panuje ogromne zdziwienie zaistniałą sytuacją. Do opisu tej sceny użyto określenia dziewica-bohater tzn. kobieta czysta, wolna od grzechu , która wsławiła się bohaterskimi czynami.

W obydwu opisach ostatnich chwil widać podobieństwa np. obaj bohaterowie chcą w tym czasie być blisko Boga oraz przywiązują wielką wagę i przywiązanie do swej broni. W chwili śmierci Rolanda Bóg zsyła po niego aniołów, a kiedy umiera Emilia dzwonią dzwony w kaplicy, obydwaj są również samotni w ostatnich sekundach swego życia – rycerz Karola Wielkiego na wzgórzu, a pułkownik w chacie, ponieważ jej poddani musieli iść odeprzeć nadchodzących Moskali.

Utwory te również różnią się od siebie w kilku szczegółach np. za Rolandem nikt nie płakał w przeciwieństwie do konającej Emilii. Ona chce zobaczyć ostatni raz swego konia natomiast autor „Pieśni o Rolandzie” o niczym takim nie wspomina. Emilia Plater tak jak i Roland zmarli za swą ojczyznę przekonani o tym, że walcząc postąpili właściwie. Byli dumni ze swych dokonań.

W załączniku znajduje się cały mój tekst na ten temat.