Stanisław Grochowiak- "Menuet"

Stanisław Grochowiak polski, współczesny poeta zapisał się jako twórca poszukujący nowych form ekspresji poetyckiej, przeciwstawiający się tradycyjnej interpretacji ,,piękna?. Klasyfikowano go jako poetę reprezentującego nurt turpistyczny, polegający na stosowaniu takich zabiegów, które wprowadzały do utworów elementy brzydoty w konkretnym celu- wywołania szoku estetycznego.
Stanisław Grochowiak swoim utworem pt. ,,Menuet?, pochodzącym ze zbioru ,,Menuet z pogrzebaczem? podejmuje się egzystencjalnych, tematów- śmierci, przemijania, nieuchronnego rozkładu wszechrzeczy, traktując je jednak z humorem i ironią. Ten współczesny poeta próbuje tym samym oswoić w pewien sposób odbiorców ,,Menuetu?, żyjących w epoce postępującej cywilizacji, rewolucji technologicznych, zagrożeń wynikających z nowych epidemii, nieodwracalnych zmian klimatycznych z nieodłącznych kolei ludzkiego losu i natury. Artysta analizując współczesność opiera swoje refleksje i poetyckie zabiegi na baroku, epoce tak odległej, a mimo to obfitującej w te same wartości, ideały, utrapienia, niepokoje, epoce z która współczesność wyraźnie się identyfikuje dążeniem do oparcia swojego bytu na niezmiennych i gruntownych podstawach, gdyż człowiek jawi się w niej jako wątła, niebaczna , marna, krucha, słaba istota wobec nieprzewidywalnego świata.
,,Menuet? złożony jest z czterech strof, pisanych dziesięciozgłoskowcem. Wiersz ten posiada rymy okalające w trzech zwrotkach, natomiast w czwartej rymy parzyste. Jest napisany językiem potocznym, stylem niskim. ,,Menuet? Stanisława Grochowiaka jest przykładem liryki bezpośredniej z początku w pierwszej osobie liczby pojedynczej, następnie w liczbie mnogiej, ze względu na charakter wypowiedzi podmiotu lirycznego, natomiast ze względu na temat, liryki metafizycznej. Cały utwór składa się na zaskakujący koncept rozprawiający nad kruchością życia, nieuchronnością od śmierci, umieraniem, przedstawiony jako towarzyskie spotkanie śmiertelnika ze śmiercią. Utwór rozpoczyna się od zwrotu podmiotu lirycznego do trumny -apostrofy. Występują w nim przerzutnie, inwersje, liczne zdrobnienia np.- trumienko, konik, cmentarzyk, mające za zadanie obniżyć powagę wymowy wiersza, personifikacje- trumienki, stangretu, epitety: dziurawa trąbka, poszarpany baldachim, oślepłe mole itd., wyliczenia zwierząt w ostatniej strofie, wykrzyknienie, odpowiednim słownictwem kreuje również brzydotę, powtórzenie w ostatniej strofie podkreślające puentę utworu.
Temat utworu ujęty jest w wyszukany, oryginalny i jednocześnie zaskakujący sposób. Poeta z ironicznym akcentem, przedstawił przemijalność życia i łączący się z tym fakt śmierci, dotyczącej każdego stworzenia. Alegorycznie ukazana śmierć, jako upersonifikowana trumna, jednoznacznie z nią związana różni się znacznie od obrazu śmierci przedstawianej w epoce średniowiecza jak i zarówno baroku. Zjawisko umierania w utworze nie wiąże z bólem, cierpieniem, strachem, żałobą ani z bezwzględnym, okrutnym wizerunkiem śmierci. W danej sytuacji lirycznej osoba umierająca obcuje ze śmiercią, nazywa ją zdrobniale trumienką, traktuje jak dobrze znaną osobę. Przejażdżka Stangretem- woźnicą, być może karawaną pogrzebową przypominająca kościotrupa, wiozącą zmarłych na miejsce spoczynku określa życie graniczące ze śmiercią i przedstawia się jako swoista podróż, której miejsca i czasu końca nikt nie zna. W utworze zawarty jest motyw tańca, uwidaczniający się już w tytule. Menuet, tytułowy rodzaj francuskiego tańca ludowego był szczególnie popularnym tańcem dworskim od drugiej połowy XVII wieku, składającym się na kilka podstawowych figur i elementów -m.in podanie prawej ręki czy taniec po okręgu, które zawarte są w utworze. Ten prowadzony w wierszu taniec przywołuje średniowieczny motyw danse macabre, taniec śmierci, przedstawiany jako taneczne koło trupów i ludzi, który miał za zadanie przypominać o przemijalności życia, symbolizować równość wszystkich stworzeń wobec śmierci.
Podmiot liryczny ponadto ironicznie śmieje się i cieszy ze śmierci, która go czeka, mówi o niej jako o przyjemnym doznaniu i szczęściu. Ostatnia strofa wiersza formułuje puentę, z której wynika iż nie powinnyśmy obawiać i lękać się śmierci, ze względu na to, że jest ona nieunikniona. Poeta uświadamia, że nie warto marnować życia na rozmyślanie o jego końcu.
Ironiczna radość podmiotu lirycznego w ostatnich wersach dzieła zmienia się w rozżalenie , zadumę, apatię nad własną śmiercią, której w ostateczności będzie towarzyszyć jedynie własna trumna i stworzenia żyjące na cmentarzu. Ostatnie zdanie puenty jest urwane, w celu uzupełnienia go przez odbiorcę utworu.
. W danej sytuacji lirycznej osoba umierająca obcuje ze śmiercią, nazywa ją zdrobniale trumienką, traktuje jak dobrze znaną osobę. Stangret- woźnica, przypominająca kościotrupa może stanowić karawan pogrzebowy wiozący zmarłych na miejsce spoczynku. Życie graniczące ze śmiercią przedstawia się jako swoista podróż, której miejsca i czasu końca nikt nie zna. W utworze zawarty jest motyw tańca, uwidaczniający się już w tytule Menuet, tytułowy rodzaj francuskiego tańca ludowego był szczególnie popularnym tańcem dworskim od drugiej połowy XVII wieku, składającym się na kilka podstawowych figur i elementów -m.in podanie prawej ręki czy taniec po okręgu, które zawarte są w utworze. Ten prowadzony w wierszu taniec przywołuje średniowieczny motyw danse macabre, taniec śmierci, przedstawiany jako taneczne koło trupów i ludzi, który miał za zadanie przypominać o przemijalności życia, symbolizować równość wszystkich stworzeń wobec śmierci.
Podmiot liryczny ponadto ironicznie śmieje się i cieszy ze śmierci, która go czeka, mówi o niej jako o przyjemnym doznaniu i szczęściu. Ostatnia strofa wiersza formułuje puentę, z której wynika iż nie powinnyśmy obawiać i lękać się śmierci, ze względu na to, że jest ona nieunikniona. Poeta uświadamia, że nie warto marnować życia na rozmyślanie o jego końcu.
Ironiczna radość podmiotu lirycznego w ostatnich wersach dzieła zmienia się w rozżalenie , zadumę, apatię nad własną śmiercią, której w ostateczności będzie towarzyszyć jedynie własna trumna i stworzenia żyjące na cmentarzu. Ostatnie zdanie puenty jest urwane, w celu uzupełnienia go przez odbiorcę utworu.
. Menuet, tytułowy rodzaj francuskiego tańca ludowego był szczególnie popularnym tańcem dworskim od drugiej połowy XVII wieku, składającym się na kilka podstawowych figur i elementów -m.in podanie prawej ręki czy taniec po okręgu, które zawarte są w utworze. Ten prowadzony w wierszu taniec przywołuje średniowieczny motyw danse macabre, taniec śmierci, przedstawiany jako taneczne koło trupów i ludzi, który miał za zadanie przypominać o przemijalności życia, symbolizować równość wszystkich stworzeń wobec śmierci.
Podmiot liryczny ponadto ironicznie śmieje się i cieszy ze śmierci, która go czeka, mówi o niej jako o przyjemnym doznaniu i szczęściu.
Ostatnia strofa wiersza formułuje puentę, z której wynika iż nie powinnyśmy obawiać i lękać się śmierci, ze względu na to, że jest ona nieunikniona. Poeta uświadamia, że nie warto marnować życia na rozmyślanie o jego końcu.
Ironiczna radość podmiotu lirycznego w ostatnich wersach dzieła zmienia się w rozżalenie , zadumę, apatię nad własną śmiercią, której w ostateczności będzie towarzyszyć jedynie własna trumna i stworzenia żyjące na cmentarzu. Ostatnie zdanie puenty jest urwane, w celu uzupełnienia go przez odbiorcę utworu.